Op naar huis

Na 21 weken, 146 dagen, was het eindelijk tijd om Nederland weer te gaan bewonen en Schotland vaarwel te zeggen. De tijd die ik in Schotland heb gehad en met het Scottish Wildlife Trust had besteed waren een van de beste ervaringen die ik heb gehad. Dat wou ik voor geen goud gaan missen. Ik heb er met volle tuigen van genoten. Echt waar, gezellige collegae, een begeleider met een goed gevoel voor humor en een land dat het beste te boven heeft gehaald. De foto’s, het vest en de spullen als aandenken aan de tijd die ik in Schotland heb gehad, zullen mij altijd doen herinneren aan de mensen die ik er heb ontmoet. Dank voor alles.
Nu is het tot het punt gekomen dat ik het laatste dagverslag type. Na vandaag hoeven jullie het niet meer te lezen, maar kan ik het je vertellen. Mochten we elkaar gaan opzoeken. Het fotoalbum komt aan het eind van deze week vast af en ik zal dan graag de foto’s delen met jullie. En de verhalen te vertellen. Ik ga er met plezier aan terug denken.
Donderdag was Charlotte naar huis gevlogen en precies één dag later, 24 uur, vlogen Kelly en ik met dezelfde vluchtnummer en gegevens. Alleen de stoelen die we hadden zijn anders dan die van Charlotte geweest. Door de ervaring van Charlotte’s vlucht morgen wisten wij hoe laat wij ongeveer moesten vertrekken. In de ochtend hadden we genoeg tijd. Ik heb dan maar wat YouTube gekeken. De atlas van Jamie terug gebracht naar zijn kamer en er een briefje bijgelegd om hem te bedanken. Ik zal hem een sms’je sturen om hem te bedanken voor de gezelschap en Romano te bedanken voor de lekkere hapjes die hij ons heeft gegeven. Marion en Rachael zou ik via de mail nog kunnen bedanken voor alles.
Het brood was bijna op en ik besloot om een lekker stevig ontbijt te nemen, het werd spaghetti met saus. Dat heeft mij goed gevuld en ik zat dan ook goed vol. Eergister hadden we al tegen Romano gezegd dat hij al dat wat achter bleef mocht hebben dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Maar voordat we gingen, moesten we nog wat eten. Kelly had de planken de vorige dag al ingepakt en nu nog alleen maar posten. We gingen naar het postkantoor om het te posten. Drie planken met een totaal gewicht net boven de tien kilo. De kosten verdeeld omdat één plank naar mijn kamer gaat. Die komen over een poosje aan. We gingen voor het langzame en het goedkope. Er zit niet veel waarde aan dus waarom zullen we? Daarna langs LothianBuses voor de laatste keer. Dit keer geen dagkaart maar voor een Airlink ticket naar het vliegveld. Die zit in de zak dus daar hoeven we niet meer aan te denken. Kelly ging langs de bakker voor haar ontbijt en een feestdonut om te vieren dat we weggingen. Voor mij heeft ze er ook eentje gehaald. Die hebbenw e thuis opgegeten.
Ik ging wat spelen op de computer, maar Patience liep vast. Dus ging ik over op Mahjong en Mijnenveger. Mijnenveger liep ook vast. Ik weet niet wat het allemaal mis is, maar het liep niet lekker. Mahjong deed het wel. Daarna nog wat kamers gereageerd en nu nog wachten. Ik heb alle tijd om op kamertocht te gaan. Dus reageren en reageren totdat ik er een vind. Patience deed het weer en daarna nog wat spelletjes op het internet gespeeld. Dat ging snel vervelen, met Charlotte op Skype was wat leuker. Maar het werd tijd dat we gingen.
Flink wat moeite gedaan om Kelly’s internetkabel naar haar kamer te krijgen, de dakpannen zetten soms de draad klem. Maar met een stok hebben we hem eruit kunnen duwen. En nu heeft degene die de kamer krijgt internet. Maar het zal veel moeite schelen als er draadloos in het huis kwam. Op naar de bus, waar er geen reisinformatie beschikbaar is. We gingen dus naar een bankje toe om te zitten en onze tassen trokken de aandacht van twee oudere mannen. Die ons vroegen wat we deden en waar we heen gingen. Toen ze achter onze nationaliteit kwamen was de vraag of we marijuana mee hadden. Nee dat niet. De grootte van mijn tas heeft een man al doen vermoeden dat er een lijk in zat. Door de kleur rood die hij zag van de Deense vlag op mijn tas (die net nog zichtbaar was) dacht hij dat het de Canadese was. Ze gingen met ons in dezelfde bus, maar stapte eerder uit. Rond drie uur kwamen we aan bij de Airlink en gingen we naar het vliegveld. Onderweg heb ik nog iemand gezien die in een Pikachu vest liep en iemand op een longboard. Wat is het weer fijn om te kunnen boarden straks.
We kwamen aan op het vliegveld en we konden meteen inchecken en onze tas afstaan. Dat was fijn, tot het punt waar we de tas op de weegschaal zetten. Van de 23 kilo die we mee mochten nemen woog mijn tas 30,1 kilo en die van Kelly 25. Dat zou €75 worden volgens de meid achter de balie. Langs Oddsize Luggage en de servicebalie. Tas afgegeven, papiertje afgegeven en betalen. Kelly ging nog pinnen, maar ik had de borg mee. Die heb ik ervoor gebruikt. Het was geen €75 maar €51. Het scheelt wat, maar het nog veel. Beide zaten we in de zelfde zone van overwicht. De resterende £80 om laten wisselen in € bij American Express. Het voelde weer goed om het in Euro’s te zien. Door gelopen naar Café Nero waar ik een Irn Bru had gedronken en een broodje had genomen. Ze gaven je een apparaatje mee dat af zal gaan als het klaar is. We schokken ons dood toen het zover was. Maar het heeft gesmaakt. Perfecte timing gehad toen we naar de douane gingen. Schoenen uit, ketting af, horloge af en riem los. Niks ging af. Alles weer inpakken en omdoen. Door naar de gate. Nog kunnen plassen en aan boord. Kelly en ik zaten niet bij elkaar, maar dat vonden we niet erg, het was maar een uurtje. Twee of drie stoelen achter mij zat Kelly. Maar ik zat eerst verkeerd. Degene die op mijn plek hoorde te zitten ging langs mij zitten totdat degene die haar stoel moest hebben kwam. Toen bood ik mijn excuses aan en ging naar mijn plek. Nog wat foto’s gemaakt en bekeken. Het was echt een vlucht van niks. Geen probleem en zo kunnen landen. Nederland op de foto gezet toen ik was geland.

Het indicatielampje voor de riemen vast was nog niet uit, maar 80% stond al op. Ik vond er geen noodzaak aan om op te staan ik kon toch nergens heen. De tassen gepakt en nog de vrouw langs mij geholpen met die van haar. Dan doorgelopen naar buiten. In de slurf van het vliegveld Kelly gefotografeerd. Nog eens naar de wc, door het paspoort controle en op naar de bagagebanden. Daar zagen we onze tassen al en die ervan af gehaald. Karretjes gepakt en door de deur. Daar zag ik Daan en Lisa, Dirk was verstopt achter een ballonenslang. Die voor mij was bedoeld. Charlotte was ietsjes later gekomen door vertraging. De ballonen heb ik afgestaan aan een jongeman die op het vliegveld werkt bij een kraampje. Dat krijg je als je vraagt of al die ballonnen voor jou zijn. We konden ze toch niet meenemen naar huis.
Aangekomen bij de auto werd er gevraagd door Dirk of we een foto voor mam wouden maken, maar wat er echt afspeelde was iets anders. Daan prikte een ballon met rijst, geperforeerde snippers en zand over ons stuk. Dat was een aangename verrassing. In tegenoverstelling tot de lucht die ik uit Schotland mee had genomen. Waarvoor we even stopte bij het benzinestation, om het voor de andere wat aangenamer te maken. Thuis kregen we taart en dronken we whisky, Highland Park. En dan op naar bed. Welkom thuis voelt fijn, geen springveren die in je zij prikken als je probeert te slapen.
Cheers Wouter.