Sorry Adam

Waardoor het kwam weet ik niet meer, maar we zaten met de rugbybal over te gooien en ik wou hem een keer vangen, maar zorgde daardoor ervoor dat de bal tegen Adam’s gezicht aan kwam. Sorry Adam, maar ergens vind ik dit ook erg hilarisch en lag ik toch eventjes op de grond van het lachen. Is het een gevolg van het na-effect van het bier dat ik gister had gedronken of was het gewoon omdat ik in een melige bui zat. In ieder geval vond ik het hilarisch.
Vanochtend heb ik na de schijfcontrole van Windows de computer gestart en ben ik aan de slag gegaan met het verslag van gister. Nog wat tijd overgehouden om te ontspannen en met de dingen bezig te gaan dat ik zal willen doen. Dat dan ook eventjes gedaan. Het was een werkdag, eentje die we na vier dagen vrij toch wel fijn vinden om te hebben gewerkt. Ik was wat vroeger wakker en besloot om aan het verslag te beginnen van gister.
Toen ik mijzelf wou gaan douchen en ik bezig was met schoonvegen van de spiegel, die vol met stoom zat, hoorde ik een plons. Ik keek naar de wc waar mijn kleren boven lagen en nu kan je waarschijnlijk al denken wat er is gebeurd. Nee nog niet? Dan help ik je even, welk van de kledingstukken kunnen volgens jou het beste rollen? De sok, mijn sokken waren in de wc gerold. Dan maar terug naar mijn kamer voor een nieuw paar sokken te halen. Ik had gelukkig laatst nog een wasje gedaan waardoor ik kon kiezen uit genoeg andere sokken. De natte sokken heb ik dan maar neergelegd om te drogen. De wc was schoon dus ze zijn alleen maar nat geworden. Het idee is alleen niet zo fris.
Voor het ontbijt hadden we niet veel keuze. Alleen de Soft Cheese (smeerkaas) van Kelly. Die heb ik dan maar benut en voor het werk heb ik nog wat boodschappen gedaan. Kelly ging voor een Subway lunch en we zouden elkaar zien bij het werk. Dat verliep prima. Ik kocht wat ik nodig had en liep door naar het werk. Onderweg zag ik nog op het pleintje een DVD van Paranormal Entity 3 liggen, maar ik ben niet zo fan van dat soort werk dus dat gaat niet mee naar huis. Hij was trouwens kapot dus als iemand dacht die zal ik wel willen hebben dan moet je maar kijken of je hem ergens kan huren.
Op het werk aangekomen zag ik een nieuwe collega Anne uit Duitsland die in Edinburgh Wildlife Biology studeert. Erg aardige meid. Door het slechte weer, hebben we het rustig aan gedaan om naar Hadfast Valley te gaan. En toen gebeurde het met de rugbybal. Ik heb er echt om gelachen, leedvermaak is een van ’s werelds oudste vermaken dus zo erg is het niet. Adam kon er trouwens ook om lachen. Minder als mij, maar nog hij kon erom lachen. Oké alles was geladen en nu moeten we maar kijken hoe we iedereen in de bus kregen met de bosmaaiers die de ruimte wat beperkte het was gelukt. Op naar Hadfast Valley.
Daar aangekomen hebben we het werk verdeeld. Er waren maar vijf bosmaaiers en we waren met acht man. Dus dat werd half-half maaien en het bord vervangen. Het maaien heb ik al eerder gedaan bij Natuurmonumenten, maar toen gebruikten we de messen in plaatst van het nylon draad dat er bij Scottish Wildlife Trust werkt. Het was niet zo moeilijk, na een jaar kan ik het nog. Het probleem was bij mij om te kijken waar ik moest beginnen. Ik begon maar achteraan, waar Caleb al een begin had gemaakt. Alleen ging ik de andere kant op. Het begin had ik eigenlijk al gemaakt bij de trap naar beneden. Want de trap omhoog leek mij wat zwaarder. Daar probeerde ik de motor aan de praat te krijgen dat mij we gelukt. De kneepjes voor het gas had ik ook nog niet verleerd. Het pad was gemaaid en het zag er inderdaad stukken beter uit. Bij het punt aangekomen waar Caleb was begonnen ben ik maar terug gelopen, naar de plek waar ik was begonnen en daar verder terug gelopen. Dit keer met de bosmaaier aan. Marion en Anne waren nog op zoek naar takken langs het pad die op hoofdhoogte hingen. En liepen mij voor. Het werk was niet zo uitdagend, maar door de oorkleppen en het geluid van de motor ben je even in je eigen wereldje. Ik vond dat niet erg. Het deed mij denken aan Natuurmonumenten en de keer dat de brandstof op was en we het moesten doen met de zeis, ik vind de modernere zeis toch wat fijner om mee te werken.
Tijd voor de lunch, Sam liep nog even met de maaier mijn pad af en heeft hier en daar nog wat meer gemaaid. Ik had geen lunch kunnen smeren, maar de boodschappen zaten nog in mijn tas en voor de Hazelnootpasta had ik een mes meegenomen. Dus dat wordt lekker vers belegde broodjes. De kaas was niet erg gesmolten zoals de keren dat ik hem in de backpack heb gedaan. De Jelly Belly’s heb ik gedeeld en zijn nu op. Daarvoor hadden we ze gekocht. Na het maaien ging ik helpen bij het plaatsen van het nieuwe bord. Het graven was wat moeilijker dan bij andere reservaten, omdat er bij dit reservaat een stenenmuur stond, die in de loop daar decennia is overgroeid en nu bedekt is onder het zand. Daar hadden we dus even een probleempje, maar alles is opgelost en hij staat op een veel betere plek dan zijn voorganger. Nu ziet het verkeer het ook. Dan maar met zijn allen terug in de auto gepast en op naar huis. Het raam dat open stond heeft ervoor gezorgd dat ik een beetje water in mijn gezicht kreeg, door een tak die erdoor heen kwam. De tak heeft mij niet geraakt, maar het water wel. Op het werk hebben we nog gesproken over de plannen van de week en omdat we het oude bord mee hebben genomen moesten we dat ook nog uitruimen.
Nog een wortelcakeje gekregen en een lift van Rachael, die mij vroeg hoe wij het zouden vinden als het mooi weer is om ons naar North Berwick te nemen om naar het Scottish Seabird Center te gaan. Kelly wil nog steeds graag papegaaiduikers zien, maar kan ook leven zonder. Een puntje waar we dan rekening mee moeten nemen is de tijd die voor ons opraakt. We hebben nog maar twee weken voordat we een weekje vrij hebben en in die week komt Charlotte. Het weer moet dan maar mee zitten volgende week, want deze week zal het nog miezerig zijn zoals vandaag. Kelly was naar de Tesco dus ik had wat tijd voor mijzelf. Ik had het misschien niet netjes gesteld, maar ik wou weten hoe Kelly het zal hebben getroffen als ik hier niet was gekomen in eerste instantie. Dat mijn kamer aan een Schot was verhuurd en zij dus op haar eigen kamer moest computeren. Het gezegd dat ik het niet meende dat ze op haar kamer moest gaan computeren. Tussen ons is alles weer goed. Beter nadenken voordat ik iets zeg.
Het duurde even voordat Kelly terugkwam van de boodschappen, zeg maar twee en een half uur. Ik maakte me lichtjes zorgen, maar die waren overbodig, ze had het erg gezellig met Marion toen ze op haar bus wachtte, daarna gingen ze boodschappen doen en nog wat koffiedrinken. Nu ze terug is kan ik zo aan de gebakken aardappelen beginnen.

Cheers Wouter