Heerlijk langs het water

Met nog maar zeven dagen te gaan voordat Charlotte in Schotland is tel ik de dagen af. Vanochtend heb ik maar gedaan waarvoor ik de gister niet had kunnen doen. Gisteren zijn we pas rond de middernacht thuisgekomen en mijn hersenen waren toe aan slaap. Zoals ik al had getypt vanochtend had ik de slaap al in de bus gehad. Ik wou wat langer slapen, maar ook al ging ik laat naar bed ik werd weer rond half zeven wakker. Ben nog wel kunnen indutten en dan ben ik begonnen met het verslag van gister.
Daarna heb ik met Charlotte gesproken via Skype het was de laatste keer dat ik haar zal spreken voor haar reis die vanavond (mijn tijd) begint. Ze komt morgen aan. Dan heeft ze een hele dag in het vliegtuig gezeten. En de jetlag zal haar wel zwaar vallen. Maar ze is in goede handen en ze kan alle rust vinden die ze nodig heeft.
Kelly ging vandaag vroeg weg een half uur van te voren. Ze wou nog de Olympische Fakkel voorbij zien komen, hij liep vlak voor onze straat en heel Dalkeith was al leeggelopen en had zich bij de straten verzameld. Zelf ben ik niet zo’n persoon die van drukte houd. En gisteren was het nog drukker in Edinburgh. Bovendien heb ik hem gezien, de vlam was zichtbaar, de fakkel heb ik daarna nog bij enkele atleten gezien, wel uit. Ik bleef dus wat langer thuis om te typen, maar ben optijd vertrokken naar het werk. De weg die we lopen naar het werk was ook helemaal vol. Maar ik wist mij naar het werk te krijgen. Daar vroeg Sam waar Kelly was, voor de grap heb ik gezegd dat Kelly het niet meer kon trekken. Ik had de afgelopen week genoeg de Hangman geoefend dus vroeg Sam of ik het had gedaan. Ze zou ook levend verbrand kunnen worden, als heks. Het schijnt geweest te zijn dat er in Lancaster nog een familie werd onthoofd omdat het dochtertje van acht zei dat ze heks waren. Nadat een man langs het stalletje liep waarachter de dochter bloemen verkocht. Toen de man er niks mee te maken wilde hebben, kreeg de man even later een hartaanval. Was het een vloek of een toevalligheid? Genoeg om ze onthoofden tenminste. Kelly kwam even later aan. De achternaam van Ann was wat moeilijk uit te spreken, dus ik heb haar gevraagd zichzelf op te zoeken en dat ik zo contact kan houden op Facebook. De uitnodiging is gestuurd en ik zie wel als ze mijn verzoek accepteert.
Paul werkt nu op het hoofdkantoor, omdat Tony (de hulp van Julian) opeens was verdwenen zonder iets te laten horen. Hij was midden in belangrijk werk bezig en wat het SWT alleen kan denken is dat het een beetje te veel stress is geworden en dat hij een burn out heeft gehad. Ze hadden iemand aangenomen om het werk over te nemen, maar die heeft er alleen maar een verdere bende van gemaakt. Paul lost het wel op. En daarom was hij vandaag niet bij het team. Ik wist niet zeker of we het raam dicht hadden gedaan. Maar Kelly stond niet ver weg in de straat en zag mij het raam dichtdoen. Was dat het enige raam dat open was? Voor zover ik weet wel. De frisse lucht wordt geregeld door Kelly dus ik weet het allemaal niet meer. Nee er waren er twee open. Nu maar duimen dat er niks in is geweest. De deur deden we vanmiddag open en er was geen duif , kraai of meeuw binnen gelukkig. Want het was hetzelfde raam waar laatst die duif in was gevlogen. Marion vroeg of dit mijn handschoenen waren, ik dacht dat ze de hele rit naar Erraid Wood laatst op de aanhanger hadden gelegen, maar dat was niet zo. Iemand heeft ze op de plank gelegd. Ik vind ze fijn dus mijn dag was al gemaakt.
Bij de ASDA zijn we even gestopt voor wat boodschappen. Ann, Sam en ik waren de enige die in de auto bleven en ik ging eens kijken hoeveel Hangmans ik aan het stukje touw kan krijgen. Het waren er vijf. Met nog een Englisman knot. Dat een simpele glijdknoop (slipknot) is nu weet ik dat die band niet zomaar een naam heeft gekozen, maar ook echt een woord is met definitie. Voor de lol en omdat het kan heeft Sam het touw om de schakelpook gedaan en vroeg mij of ik op zijn teken het touw kon trekken om hem van zijn drie naar zijn vier te trekken. De eerste keer vond ik hilarisch en het pakte nog goed uit. Iedereen is nog heel. Wouter nu. Trek, schakel en niets verkeerds gedaan of gegaan. Op de terugweg heb ik het ook nog enkele keren gedaan maar nu ging hij van zijn vijf naar zijn vier.
Bij Pease Dean hebben we bos gemaaid, Marion vroeg of ik wou kijken en wat tips gaf. Maar veel tips had ze niet nodig ze deed het prima. Na een tijdje te hebben gelopen, heb ik besloten om maar langs het water te lopen en te kijken naar de watervalletjes daar. Het is niet altijd even stevig, hoe de stenen liggen dus ik vroeg Sam voor de sleutel toen ik hem tegenkwam. Dan kan ik mijn schoenen omwisselen voor laarzen dat maakte het wat makkelijker. Eventjes voelde ik mij in het wilde Schotland door het geklauter en beklim dat nodig was. Maar het was mij gelukt, ook om weer op het pad te komen. Ondertussen kwam ik hier en daar nog wat reuzenbalsemiek tegen dat ik heb geplukt. Scheelt Sam wat werk later en ik had toch niks beters te doen.
Het pad was klaar en we konden naar huis. Nog eventjes langs Pease Bay Leisure Park gegaan. Kelly naar de toilet en iedereen die nog wat wou halen mocht naar de winkel. Ik heb niks gehaald en proefde wat van de Slush Puppies van Josh en Sam. Er zit een kleine smaakverschil aan, maar het bestaat alleen uit water, verpletterd ijs, siroop en suiker met een smaakje. Onderweg terug gehoord dat Daphne is geslaagd. Die thuis gebeld tot mijn bel te goed op was. Het was voor haar een onverwachte verwachting en ik vond het leuk om haar zo te horen. Zal ik voor de twee weken nog bel te goed halen of is dat overdreven? Toch gehaald, en als ik het overhoud na deze twee weken dan blijf ik lekker ermee bellen en sms’en totdat het bel te goed op is.
Cheers Wouter.