Wouter , Wou-ter, zo moeilijk is het toch niet

Het duurde in totaal 5 dagen voordat ze de kabel weer hadden gemaakt naar Dalkeith. En in die tijd heb ik mijzelf kunnen vermaken door de series die ik had gedownload. Dat had wel gemoeten, maar zo doende heb ik meerdere afleveringen per dag kunnen kijken om de tijd tot het werk door te komen.
De ochtend was vandaag iets te vroeg beginnen, zeg maar rond kwart voor 7 was ik wakker. Nou wakker, ik was in ieder niet meer moe. De gordijnen open gedaan en erachter gekomen dat het nog donker was, dat klopt niet, want ik heb de afgelopen dagen rond 8 uur de zon gezien. Even controleren op de klok. Shit kwart voor zeven, gordijnen nog dicht gedaan en dan weer in bed gevallen. Heerlijk gelegen en nog wat slaap ingehaald. Want gister was het wat laatjes geworden. Ik heb dus ‘uit kunnen rusten’.
Tijd om nu echt op te staan. Gehoopt op verbinding met de andere op de wereld, maar dat is nog niet gebeurd vanochtend. Weer wat cartoons gekeken en dan boterhammetje gegeten, echt dikke boterhammen waren het dit keer van Farmfoods wel volkoren. Jammerlijk genoeg het bonnetje niet gevraagd waardoor ik de £4 niet kan declareren bij het Leonardo da Vincifonds kan ik die €5 wel gedag wensen. Boterhammetjes smaken best lekker in de ochtend. Yoghurt zoals we ze thuis kennen hebben ze hier waarschijnlijk niet. Dus boterhammetjes zouden moeten voldoen en dat deden ze al.
Voor mijn eigen overzicht had ik gister een excel bestand gemaakt met de kosten van de afgelopen weken erin. Nu heb ik een beter inzicht in wat ik allemaal uitgeef. En kan ik het altijd omrekenen naar Euro’s. Kwamen die lessen van school toch goed van pas op het gebied van excel. Uit geruchten hoorde ik dat het leven in Groot-Brittannië duur was maar niet zeker wat ze onder duur zagen. Ik in ieder geval wel, maar het gevoel dat ik veel heb uitgegeven had ik nog niet. Waarschijnlijk komt het doordat ik flink wat huur voor de suite mag betalen en dat ik begon met helemaal niks, geen wasmiddel, geen brood, geen eten, niks. Dus nu kan ik rustig de balans vinden.
Op het werk aangekomen kwam ik een nieuw gezicht tegen Paul. Paul is de tweede Paul die ik hier ken maar deze Paul is voor het werk naar Edinburgh verhuist en komt oorspronkelijk uit Engeland. Best een aardige jongeman, hardwerkend dat is zozo mooi meegenomen bij het SWT. Ik kon het niet laten om mijn foto van de avondrood van gisteravond aan iedereen te laten zien. Die komt hier ook bij te staan. Degene die het hebben gezien waren ervan onder de indruk. Waarschijnlijk zal ik er nog de krant mee halen zei Marion. Maar dan zal er altijd een probleempje zijn, mijn Nederlandse naam. Britten of welke andere taal dan ook op Nederlands nee zal er een probleem mee hebben. Het is Wou-ter. Of zoals Sam zegt: Just like Walter but with a little bit more wow into it. Klinkt al goed vinden jullie niet? Ik in ieder geval wel. Punt twee ik weet het e-mailadres van de redactie niet. Eventjes een glas melk drinken. Dus hoe krijg ik dat adres gevonden zonder internet thuis? Dus ik laat het maar hierbij, dan zien jullie meteen op welke straat mijn uitzicht is. Beetje trots mag je zo nu en dan wel op jezelf zijn.
Onze dagelijks bezigheid weer opgepakt en het ringwerpen is weer begonnen. Chris, Marion en ik waagde ieder een paar pogingen, na de hand was ik de eerste die hem weer ergens omheen kreeg. Dus ik voel me toch wel de beste in dit spel. Niet dat het nuttig is maar alsnog het gaat om het gevoel dat je krijgt als je het doet.
Iedereen in de bus, we gaan naar Pease Dean. Aan de oostkust van Schotland. Het rijden zal zo’n 40 minuten duren. En ondertussen kon je lekker rusten. Onderweg zagen we aangereden wild. De heenweg liet ons een aangereden das (Meles meles) en de terugweg twee fazanten. Die had Daantje uit het verhaal van Roald Dahl niet kunnen redden. Niet zo’n prettig gezicht je eerste wilde diersoorten uit Schotland, en dan zijn ze dood. Balen, maar goed leven en werk moeten doorgaan. Aangekomen bij de camping die langs ons reservaat zat zagen we Eddie al bezig met het ‘tellen’ van spijkers die we nodig hebben. Sarah stapte uit en vroeg hoe we de slagboom omhoog kregen. De campingbaas kwam met een golfkarretje om de poort open te doen. Doorgereden tot het hek van het reservaat stapte we uit en gingen we naar de werklocatie dat was zo’n 5 minuten verder lopen. Ik pakte de moker want iedereen kon wat tillen en het zal toch een keer daar heen moeten.
Bij het gebied zit een rivier die van 2 rivieren die tot een rivier komen voordat het de koude Schotse zee komt. Je zag al dat er een begin was gemaakt, maar nu nog de treden. Dat was onze bezigheid vandaag. Het uitmeten, zagen, bewerken en vastspijkeren van planken. Het frame van de brug waren twee oude palen waarover elektriciteitskabels liepen, want de borden pas op hoogspanning zaten er nog op. Marion en ik hebben de planken gemeten en op de gewenste afstanden gemarkeerd. Daarna gaven we ze door aan Paul, Sarah en Rachel die ze afzaagde op de gewenste afmetingen. Zij gaven hem weer door aan Eddie, Sam, Paul en Chris die ze op de palen legde en de tussenschot afmaten met een soort waterpas. Eddie legde ons alles uit, van hoe je het moest afmeten, hoe je de planken op de balken moet leggen, met de jaarringen naar beneden zo duwen ze de spijkers naar binnen en niet naar buiten. Zo haal je de stukken eruit waar de palen voor de handleuning komen. En alles werd goed door hem gecontroleerd. Mijn eerste plank was niet goed genoeg, dus extra bij beitelen. Maar de beitel moet je niet zo gebruiken, want Eddie heeft het een keer gehad dat één van zijn werknemers zichzelf met de beitel in de pols had gesneden, dus die moest rap naar het ziekenhuis. Dus let er alsjeblieft goed op. En zo kan je het beste zagen, op een rustig tempo en oplettend dat je de inkeping niet te diep maakt. Goedgekeurd en doorgegeven aan de bruggenbouwers. Zelf nog eventjes zo nu en dan een fotootje kunnen maken en met laarzen door het lage water kunnen lopen. Één stap was bijna te diep geweest. Maar alles nog droog kunnen houden. Iedereen was kapot na het dagje hard werk.
Na het werk nog gesproken over eten en haggis. Sarah probeerde mij wijs te maken dat haggis ook een groot cavia-achtige is die net een kleine afwijking heeft aan zijn benen waardoor aan zijn ene zijde benen groter zijn dan de andere. Paul gooide er nog een schepje boven op en zei dat ze een slurf hadden, mijn fantasie begon al te werken, nee dat zal er niet uitzien. Heeft haggis dan te maken met haggis. Zal er uit de ene haggis haggis komen als je er hard in knijpt? Nee dat zal alleen maar dierenmishandeling zijn. Kan je haggis ook in kleinere proporties kopen? Ik bedoel , ik ben vegetariër maar ik ben IN Schotland, als je aan Schotland denkt komt er maar 1 ding naar boven. Oké twee als je de kilts telt. Haggis, ik wil het proberen maar dan een schepje. En om een heel blik te kopen en dan twee schepjes te nemen vind ik zonde. Maar ik wil echt maar 1 schepje. Ja , in de omvang van een ei. Dan maar even vragen bij de Tesco komend weekend.
De rit naar huis bracht mij de kans om in slaap te vallen, veel langer had ik niet moeten slapen, want ik had bijna mijn huis voorbij gereden. Ik zat gelukkig aan de deur en kon zo vlak voor Kebab Mahal uitstappen en naar boven lopen. De boodschappen die ik had gepland te doen, had ik toch uitgesteld. Dus die komen wel later.
Mijn hoop was gevestigd op dinsdag of overmorgen voordat de internetkabel was gerepareerd maar dat was niet het geval. Vanmiddag rond 17:00 had ik al internet. Halleluja, geen bieb meer nodig. Was wel gezellig daar, de bibliothecaresse vond het bijzonder dat ik hier op stage ging, maar ik geef toch de voorkeur aan de privacy die je thuis ervaart. Het internet heeft niet lang op mij hoeven te wachten. Meteen de sociale statussen controleren en mijn mail gecontroleerd. Wel leuk dat tante Colette wat van haar liet horen. Thumbs up, Auntie en Uncle Peter.
Het eten dat ik had gemaakt was niet helemaal goed gegaan. Van Paul hoorde ik dat je rijst kan koken en er dan een eitje op moet doen dat het dan zelf gaart maar dat was niet helemaal het geval. Mijn rijst was niet warm genoeg om het ei goed hard te maken. Dus het resultaat was een menging van ei, rijst en champignons dat op een havermout papje leek, maar dan minder lekker. Achteraf maar een goede omelet gebakken om te zorgen dat ik wat lekkers binnen had. Waarom heb ik last van snackbuien ’s avonds? Kaas, melk, champignons zolang er maar iets naar binnen gaat. Houd je in Wouter.
Cheers Wouter.