100 foto's en een dagje werk

Nu denken jullie vast dat ik vandaag weinig werk heb gedaan, maar dat valt tegen. Ik heb best wel wat werk verricht. De brug waar wij met zijn alleen aan hebben gewerkt is bijna af.
Vanochtend had ik bijna iets te lang achter de computer gezeten. De tijd ging redelijk snel maar Skype werkte niet helemaal mee. Dus ik heb kunnen douchen terwijl de andere kant op de antwoorden wachtte. Als dat niet het enige probleem was liep mijn browser niet lekker dus heb ik hem proberen opnieuw te instaleren. Dat uiteindelijk gelukt was. Dus alles eindelijk weer lekker aan het lopen, moest ik alweer gaan. Dus afsluiten en lopen maar, shit sleutel vergeten. Jamie maar sms-en dan of hij hem onder de afgesproken plek kon leggen. Yes dat deed hij. Kon ik toch weer binnen komen. Eerst nog aan het werk gaan. Sarah had de koekjes achtergelaten en iedereen die mij wel een beetje kent, weet dat ik die dingen niet kan laten liggen. Dus ik heb er een paar, oké een drietal van gegeten. Maar ik heb er nog wat overgelaten voor de andere, alleen zijn ze een beetje hard geworden. Op naar het busje om Eddie weer te gaan helpen met zijn brug , die gister al aardig vorm kreeg.
Een nieuwe dag een nieuw gezicht. Die slogan is bijna bij mij van toepassing alleen is het per week een nieuw gezicht de afgelopen tijd. Een vierde vrouw in het conservatieteam en ze heet Hellen. Niet veel woorden mee gewisseld, maar ze lijkt mij best aardig rond de 25 schat ik maar zo goed ben ik niet in het schatten van de leeftijden hier, dus neem maar een marge van 3 jaar aan.
Iedereen in de bus op weg naar Pease Dean, langs de weg zag ik dit keer een vos liggen. Nee niet aan het slapen, welk zoogdier of ieder soort beest zal nu langs een druk bereden snelweg slapen? Ik in ieder geval niet. Kan wel slapen tijdens het rijden, maar niet langs een snelweg. Maar goed, wij waren aangekomen bij Pease Leasurepark waar de poort naar Pease Dean is. Sam vertelde dat wij nog een kwartiertje hadden, Eddie was ietsjes later en dat kreeg Sam via een sms te horen.Sam vertelde dat wij nog een kwartiertje hadden, Eddie was ietsjes later en dat kreeg Sam via een sms te horen. Dus Marion, Paul, Daniël, Hellen en ik gingen naar de kust, Pease Dean ligt namelijk aan de kust wat ik al had verteld. En hier begon de fotomania al. Ik schoot wat leuke plaatjes zoals ik vaker doe, maar dit keer was het tijdens het werk dat de toerist in me naar boven kwam. Niet dat het iemand stoorde, maar het is toch een kleine malfunctie in mijn systeem. Tijdens werkuren horen de toerist uit te staan en de arbeider aan. Maar dit keer was het bijna andersom.
De kust van Pease Dean of hoe het plekje daar ook mag heten heeft een erg mooie kust. Het is bijna een zonde dat ze vlak langs het strand een stacaravanpark van hebben gemaakt. Maar er waren nog plekken zat vrij aan de ‘for sale’ bordjes te zien. De kust heeft aan weerszijden van het strand heuvels. Maar dan echte stijle heuvels. Niet die wij kennen van Limburg maar echte heuvels. Sorry voor iedereen die in Limburg woont het is geen provocatie in jullie richten, ik zocht gewoon een fijne referentiekader. Ik kon het niet laten om er foto’s van te maken. De eerste 20 zijn geschoten. Sommige vond ik of wou ik dat het ‘Award Winning Photographs’ zouden worden, maar die kans is vrij klein. En aangezien kan geen enkele niet Nederlander mijn naam uitspreken zoals het hoort, dus vind ik er weinig voldoening in om prijzen te winnen. Ik heb meer voldoening aan een stel onbekende mijn naam juist te laten uitspreken. Ha nee niet echt maar goed laat ik maar door gaan met het verhaal. Iedereen op mij na liep de heuvels op die meer rots dan zand waren, ik daar in tegen heb de foto’s genomen. Jammer alleen dat het panorama programma opnieuw zal moeten worden geïnstalleerd voordat ik de panorama van het strand kan maken. Van de rotsen op het strand heb ik er ook een paar gemaakt. Je ziet echt gewoon nog de lagen steen die op elkaar zijn gestapeld. Een paar schelpen die aan de rots groeiden en ik probeerde het opwaaiend zand mooi vast te leggen, maar dat had ik beter van beneden kunnen doen. Ze komen nog hierop te staan, beloofd maar nu nog niet morgen of binnenkort.
Het werd tijd dat we weer teruggaan naar de Pease Dean Reserve dus we lopen terug en ik kon het niet laten om meer foto’s te schieten. Camera weg gestopt en de plank op de schouder gelegd om hem naar de brug te sjouwen. Jammer dat mijn jas en mijn schoudersleutel zo dun zijn. Het zou toch een stuk fijner zijn als beide een stuk dikker waren, want de plank woog me toch een partij zwaar, gelukkig hielp Marion mij met de tweede en splitsen wij het gewicht zo over twee man wat het fijner maakte om hem te sjouwen. Daarna nog twee emmers met klusmateriaal gedragen en het daarbij gelaten. Op aan het werk.
Wat heb ik gedaan, goede vraag. Om het duidelijke weg te laten ga ik niet zeggen dat ik met Paul heb gesproken want dat is een dagelijks bezigheid geworden. Euhm ik heb geholpen met het aftekenen van de palen die de leuning gingen dragen. Heb een boel foto’s gemaakt voor het verslag dus dat is alleen maar handig. Aan het eind hielp ik mee met de trap. Samen met Eddie, Sam en Marion.
Nadat het meeste werk gedaan was en dat het werk dat nog moest worden gedaan werd gedaan door de mensen die het deden, zij konden geen hulp meer gebruiken ben ik drie keer raden wat gaan doen. Nee niet naar de bomen gegaan om een hond te imiteren. Nee ook geen aap nagedaan. Ik ben gaan fotograferen, en door het gebied gewandeld. Er zijn best mooie foto’s van gekomen. Maar die krijgen jullie nu nog niet gezien. Sam wees mij erop dat ik samen met Hellen en Paul het pad rond konden lopen en zo heb ik in één dag 88 foto’s gemaakt. Nu denken jullie vast dat ik je heb voorgelogen, maar dat doet geschiedenis nu vaker. Ik bedoel kom op, hoelang denk je dat de 80 jarige oorlog heeft geduurd, heus geen 80 jaar. En wat denk je van die ruimte in Parc Guell die heeft huis geen 100 pilaren wat ze zeiden maar ook iets van 88. Vandaar dat ik dacht dat het niet erg was als ik zei dat ik er 100 foto’s had gemaakt vandaag. Wat vind je eigenlijk leuker klinken, 88 of 100? 88 klinkt misschien toch iets leuker maar goed ik dwaal af. Tijd ging weer wat sneller en de foto’s kwamen op de SD-kaart te staan. Paul had het er nog over hoeveel fijner het was om alles digitaal te hebben, je hoeft geen rolletjes meer laten ontwikkelen en kan inderdaad alles vastleggen wat je wil. Dus ja geen kosten meer op het aanschaffen van camera-apparatuur na dan.
Tijd om terug te gaan naar Dalkeith, ik heb niet zo lekker kunnen slapen als gister, maar heb het geprobeerd. Ik dacht zelfs nog thuis te kunnen slapen maar dat was niet het geval. Wel eventjes op bed mijn rust genomen misschien dat ik dat morgen maar verlengd doe. Heb bovendien een dagje vrijgekregen. Sam gaat namelijk zijn nieuwe klimmateriaal laten testen waardoor het team zonder supervisor komt en dus vrij is. Dan maar rustig verder werken aan het verslag. En boodschappen doen dat zal ook nog moeten gebeuren. Thuis gekomen meteen gedoucht voor de verandering en op bed gaan liggen. Niet lang maar 5 minuten. Aan de spaghetti begonnen, wat Quorn gehakt gebakken, champignons door de saus gedaan en opgeschept. Smullen maar! Dan begonnen aan dat wat je nu leest.
Cheers Wouter.