Dat ziet er niet goed uit

De titel klinkt onheilspellend voor vandaag maar in ieder geval heb ik nu de aandacht van jullie. Van mijzelf wist ik al dat mijn vingers wit wegtrokken als ik het koud krijg en dat is dan te voorkomen met handschoenen en goed warm aan te kleden. Maar wat er vandaag nog eens bij mij is waargenomen is even eng om te zien.
Het was nog vroeg in de ochtend, dat ik erachter kwam dat ik mijn thermobroek was vergeten aan te trekken geen nood dat houd ik zo wel vol. Tevens was ik iets te ver weg om terug te lopen om de thermobroek te halen. Dus ik loop gewoon door. Eventjes dan maar doorbijten vandaag. Op het werk aangekomen was nog niemand behalve Sam. Dus ik ging maar een beetje ringwerpen dacht ik, dat heeft niet lang geduurd na de eerste poging kreeg ik hem al om het doel. Dus daar dan maar mee gestopt. Ik heb voor de rest eventjes gezeten en Daniël kwam even later. Eventjes gesproken over het weekend en weer door gegaan. Paul kwam even later en met hem had ik het over de GorillaPOD gehad. Die mijn lieve moeder voor mij heeft besteld en ik ben al verheugd om de aankomst van het pakketje.
Dan kom ik maar meteen bij het punt. Van Paul kreeg ik te horen dat de pakketdienst van Groot-Brittannië voor elk pakketje een handtekening nodig heeft en als er niemand thuis is als het pakketje aankomt dat je het dan moet ophalen bij een punt in de stad. Bij zijn moeder thuis was dat niet zo ver weg, maar bij zijn vader was het ophaalpunt wat verder weg. Je krijgt dan wel een notificatie in je brievenbus dat het pakket op te halen valt. Dus nu maar hopen dat een van mijn huisgenoten het pakketje in ontvangst kan nemen of mij wilt vertellen waar dat punt is. Nog fijner zal zijn als ze mij ernaartoe zouden kunnen brengen als het pakket wat verder weg ligt. Anders moet ik de bus maar nemen. Maar wachten kan ik al bijna niet. Gelukkig weet ik dat het voor een brief 7 dagen duurt voordat het aankomt voor een pakketje verwacht ik hetzelfde.
Met zijn 4’en gingen we naar Bawsinch, waar een paar bomen om moesten. Dit keer gingen we niet zoals we de andere keren hadden gelopen, maar dit keer gingen we door het reservaat. En het is echt anders dan Nederlandse natuur. Hier laten ze bomen liggen wat een bijna onrealistisch filmsetbeeld geeft, maar het is erg mooi. Hier komt het punt waarop de titel is gebaseerd. Ieder droeg wat spullen. Ik had een touw, twee helmen en twee waarschuwingsborden. Door het gebied lopen en ik wierp een blik op mijn handen, het was redelijk fris en ik was benieuwd of mijn vingers al wit werden. Wat ik zag, had ik niet verwacht. En ik denk zelfs degene die fysiologie hebben gehad dit niet zagen aankomen, maar wat ik zag in plaats van witte vingers, waren blauwe handen. De bovenkant van mijn handen waren blauwig. Niet verfblauw want dat hadden we niet bij, maar het blauw dat je ziet in zombiefilms om aan te geven dat het een dode is. Van mijn collegae en begeleider kreeg ik dat dan ook te horen. ‘’Ze zien er dood uit. Doe handschoenen aan.’’ Gelukkig kon ik die van Chris lenen. En ze kregen rustig aan weer het levende kleurtje dat ik van ze gewend ben. Schrale handen en witte vingers ben ik gewend van de Nederlandse winters, blijkbaar verschilt dat met de Schotse winters hier. Doordat ik ze had blootgesteld aan de koude winden en de gevoelstemperatuur die ze mee brachten, kregen ze de zombieblauwe kleur. Voortaan maar werkhandschoenen lenen.
Het werk op Bawsinch was niet veel. We waren er rond 11 uur en gingen er na 4 bomen te hebben gekapt en wat uur later konden we weer terug. Tijdens het werk heb ik mensen moeten tegenhouden die gebruik maakte van het Innocent Railway Path. In totaal 3 man, waarvan er twee wandelaarsters waren en een fietser. Hoe groot is de boom en hoelang moesten ze wachten, geen idee maar het duurt niet langer dan 1 minuut. Even later konden ze weer door. Het pad moest vrij blijven voor het geval dat de boom besloot de andere kant op te vallen. Dat heeft Sam een paar keer gehad, dat de boom toch een eigen weg kiest. Ik kon wat foto’s maken en heb even het gebied globaal vast proberen te leggen. De foto’s volgen snel genoeg, dan zien jullie zelf hoe mooi Bawsinch is. Iedereen was klaar om naar huis te gaan. Daniël en ik maakte nog gebruik van Sam’s rijkunsten tot ieder zijn uitstapmogelijkheid had bereikt. Dit keer stapte ik uit voor de Justinlees Pub om zo 10 minuten te besparen in de tocht naar huis.
Thuisgekomen lekker ontspannen nadat ik mijn stage-logboek had bijgewerkt, de laatste aflevering al van South Pacific. Wel te herinneren dat ik veel had gekeken in de 4 dagen zonder internet. Net nadat ik naar de bieb ging was het internet hersteld. Net zoals met het kopen van een handdoek, op dezelfde avond opende ik een laatje in de keuken en daar lagen ze. Dus net als ik iets zoek vind ik niet, maar een dag later is het gevonden. Dit keer ging het over het vissen in de oceaan. Erg interessant om te zien wat er allemaal speelt door visserij. Maar ook goede dingen werden erin behandeld, zoals het kweken van koralen door lokale bevolkingen om te zorgen dat de koraalriffen aan de kust te behouden, maar in open zeeën is er geen herbeplanting mogelijk. Ook mooi om te horen is dat de Papoea Nieuw Guinea bewoners de eerste waren met het idee om internationale wateren tot reservaat te maken. Om elk land is een straal van 200 kilometer waarin ze mogen vissen, er zijn enkele plekken waar het water van geen enkel land het als zijn mag noemen. Dus dat soort wateren mogen van mij reservaat worden om te zorgen dat vissen en andere zeezoogdieren zich daarin kunnen voortplanten. Ik stem voor dat idee. Na South Pacific nog wat anders gekeken en toen was het alweer tijd voor het diner.
Het diner bestond dit keer uit het restant van gister. Wat spaghetti dat in de magnetron werd om op te warmen. Slim is dat het als je een vierkant bord gebruikt dat voorkomt dat het roteert in je magnetron. Dus tweede keer er maar in doen. Lekker warm en eetbarder dan alleen de eerste keer op te warmen.
Ik hoop dat ik vannacht beter slaap dan afgelopen nacht, Klaas Vaak was een beetje laat. Misschien heeft een lekke band gehad, maar in ieder geval. Mijn slaap kwam pas rond half vijf. Geen idee waardoor maar inderdaad het was het geval dat ik wel had kunnen slapen.

Cheers
Wouter.