5 uur heen

Als jullie dit lezen betekend dat een van de volgende dingen: A ik ben veilig aangekomen en het hostel heeft internet of B ik ben veilig aangekomen en ik heb ergens een internetcafé gevonden om even alles te controleren op internet. Bijna vergeten optie C ik ben weer thuis en heb de rust genomen, het is maandag en ik wil jullie graag mijn verhalen vertellen. Een van deze opties is het geworden. Maar zodra dat ervan is gekomen vertel ik wel welke optie het is geworden.
Vandaag begon het weekend pas echt. En ik ben meteen van start gegaan aan mijn reis in deze middag. De ochtend begon lui, heb wat geluierd en toen opgestaan. Eitje gebakken en dan naar de laptop. Even gesproken en alles op internet gezet wat van toepassing was op mijn komende reis. Wat reacties gehad op Facebook van een collega van het SWT, dat zij mijn foto’s leuk vond en de bloem die wij eerst niet konden identificeren, toch de bloem was die Paul gisteren vertelde.
Eventjes boodschappen wezen doen om niks in Fort William te hoeven halen. De bieb nog gebruikt om te kunnen printen. Nu heb ik dus 2 combinaties te herinneren. Maar beide combinaties zijn niet zo lastig. Dus dat zat wel snor. Moest ik nog wat printen voor de zekerheid om het treinkaartje te kunnen halen? Dat raadde ze mij inderdaad aan, dus ik pakte een computer en probeerde aan te melden, maar de combinatie voor mijn laptop is anders dan voor een computer daar. Daarvoor had ik dus de tweede combinatie nodig. £0,15 voor 3 pagina’s terwijl ik eentje wel kon schrappen, geen voldoende geld op zoek dus dan maar £1 gegeven en wat wisselgeld terug. Op naar huis, die thermokleren voelde nu aan als een mobiele sauna. Die kilo’tjes zweet ik er wel zo af.
Rond de klok van twaalf hoorde ik geklop op de deur. Onze flat maakt geen gebruik van deurbellen, maar van ouderwetse deurkloppers. Het leek eerst alsof er post door de brievenbus kwam, maar dat was niet het geval. Toen ik open deed stond daar een postbode: Ik heb hier een pakketje voor …….. Wilken. Hij kan mijn naam vast niet goed uitspreken dus laat ik mijn voornaam even weg.) Dat ben ik. Of ik even wilde tekenen. Dat denk ik dus wel. Het zal toch niet het statief zijn met buigbare poten die ik graag wilde voor mijn verjaardag maar in Schotland al handig zal vinden. Dus getekend en het pakje in ontvangst genomen. Eventjes gevoeld wat erin zal kunnen zitten en de afzender gelezen. Ja hoor het pakje was binnen. Halleluja, het is binnen. Meteen ermee gespeeld zoals ik bij meerdere van mijn aanwinsten doe op de eerste dag. Eventjes proberen. *&%#! De schroef die op het statief zit past niet om mijn camera. Balen zeg, mam was gelukkig op Skype en ik heb het haar verteld. Zei natuurlijk balen, maar probeert er eerst een lesje voor mij te maken. De slogan die bij die les past, haastige spoed is zelden goed. Dus eventjes contact opgenomen met de verkoper. Die godzijdank snel had geantwoord. Deze schroef kan je makkelijk losdraaien en onder dit opschroefkopje zit nog een schroef die wel zal passen. Eventjes geprobeerd en ja hoor. Hij past, een last viel van onze schouders, want ik zat al bijna met waterige ogen naar het leuke statief te kijken met de gedachte dat ik hem niet zal kunnen gebruiken. Een tweede les op dat moment geleerd: Houd je hoofd koel. En ik heb hem meteen laten zien aan Jamie, mijn huisgenoot. Hij was er best wel van onder de indruk.
Het was nu rond half twee, twee uur en ik begon met het pakken van mijn backpack voor de reis naar Fort William. Alles op het bed klaargelegd en niks vergeten. Wellicht was het beter om brood en eten in de lokale winkel te halen, zal mij wat gewicht schelen, maar ik had geen zin om nog boodschappen te hoeven doen na een dagje Ben Nevis of Cairngorm. Jamie vroeg hoe laat ik zal vertrekken richten Edinburgh en ik zei dat het nog een uurtje zal zijn. Waarschijnlijk zal hij mij dan nog zien. Oké muziekje aan en tas pakken dan maar. Zo dit heb ik nog niet nodig en dat kan ook nog wel wachten dus die gaan onderop. Deze club spullen heb ik sneller nodig dus die gaan wat hoger. Het brood wil ik niet verkruimeld zien dus dat heb ik maar boven op gedaan. Fles drinken gevuld en bovenop gelegd. Laatste bericht op Facebook gezet, jongens nu gaat het ervan komen. Ik vertrek en als ik jullie niet spreek, geniet van het leven. Daar komt het wel op neer. Laptopje in de tas, stekker erbij. Driepoot, gesmeerde broodjes mee en dan door naar de trein, niks vergeten? Nee, fijn dan kan ik gaan. Het geld voor de bus in mijn broek gestopt en de reis kon beginnen.
Voor de zekerheid voor de £1,30 in mijn zak zitten, maar de buschauffeur lette niet op dus gaf hij mij een kaartje voor £1,20. Een tien pence muntje viel bijna door het gat in mijn broekzak, maar ik wist hem te redden voordat dat gebeurde. Rugzak op de stoel en backpack langs mij. Een tijdje later besefte ik me dat het verstandiger was om het andersom te doen. North Bridge, mijn halte uitstappen en op naar Waverley Station, Edinburgh.
Tas op de rug en de andere in de hand. Beide zijn ze niet al te licht bepakt. Dus de spiertjes worden getraind. Op zoek naar de ticket windows. Gevonden na even gedwaald te hebben. Verkeerde lijn, deze zijn voor mensen die nog geen kaartje hebben gekocht. Dus doorlopen naar de andere lijn. Het verhaal even verteld en het paspoort laten zien. Alles in orde en 4 kaartjes binnen. Edinburgh – Fort William, Glasgow Queen Street – Fort William met gereserveerd stoelnummer, Fort William – Edinburgh, Fort William – Glasgow Queen Street met stoelnummer. Welk perron? Oh je moet dat perron hebben als je de eerste wilt. Allemaal wel leuk en aardig, maar ik wil nog langs Tiso voor een stel handschoenen. Mijn HEMA handschoenen zijn weer aan het aftakelen. En mijn kaartje is geldig tot de trein van 17:15 naar Glasgow.
Dus op naar Princess Street en dan naar Rose Street, Tiso. Onderweg nog 30 seconden een gesprek gehouden met een Red Cross Scotland medewerker die mensen moet toelichten over het werk. Daar hebben we het niet over gehad maar wel wat ik allemaal van plan was, met mijn pakezel kostuum. Kort uitgelegd wat ik dit weekend van plan ben en ik mocht door lopen. Hoekje om nog een bocht en daar zag ik Tiso al. De tassen hebben wel wat energie gekost om te tillen dat begon ik te merken. Naar binnen, tassen af en een korte uitleg gedaan waarvoor ik mijn handschoenen nodig zal hebben. Limiet gesteld op £25 of te wel €30. Paar fijne handschoenen gevonden en afgerekend. Geen tasje nodig ze gaan gewoon boven op in de rugzak. En terug gelopen naar Waverley Station. Op de terugtocht weer een andere medewerker voor het Rode Kruis gesproken. En ik zal mijn ‘Long John’s’ niet moeten vergeten wat dat ook mag zijn.
Waverley Station bereikt. Paar keer een verkeerde stap genomen op de trap, maar geen consequenties eraan over gehouden. Dus op zoek naar het juiste perron dit keer. Het was zeven geloofde ik dus op zoek naar 7. Een conducteur sprak mij nog aan waar ik heen moest. Glasgow Queens Street, weet ik zeker of ik hier moest zijn. Nee maar dat zei het bord daar. Aangeraden om nog maar eens te kijken dus dat deed ik. Het was inderdaad geen 7 maar Perron/Spoor 13 dat ik moest hebben. Dus op zoek naar 13. Nog even tijd gehad om een slok water te nemen en dat voelde goed. Een medewerker van First/ScotRail gevraagd waar ik moest zijn want het was toch wel een imposant station dat Waverley. Door deze poortjes volg 14 maar houd links aan dan staat het er aangegeven. En daar stond hij klaar de trein naar Glasgow Queen Street . Ingestapt en op een stoel gaan zitten. Rust, eventjes iedereen een sms’je sturen om te zeggen dat ik tenminste in Edinburgh op het vertrek van de trein wacht. Jamie nog bedankt voor zijn hulp met het betalen en het omzetten van het ophalen van het ticket. Vandaar dat mijn sms’je in het Engels was dat ik ook naar mams en Lott had gestuurd.
En even later tussen Falkirk High en Croy begonnen aan mijn boterhammen. De combinatie van hitte en druk hebben de boterhammen aan elkaar doen plakken en de vaste vorm van de kaas lichtelijk aangetast. Dit keer was het kaas met jalapeño’s en mexicaanse kruiden. Zeer licht pittig maar lekker. De boterhammen met Mister Choch Duo Choc was minder aangetast die dan met kaas. Nog wat foto’s geschoten en we waren in Glasgow aangekomen. Glasgow is een redelijk grote stad en licht niet aan het einde van het land zoals Den Helder, maar de sporen stopte hier. Glasgow heeft in vergelijking met Eindhoven minder sporen, Edinburgh is te vergelijken met Utrecht, alleen is hier het overzicht minder. Ik was een kwartier eerder vertrokken dus ik heb ruim tijd genomen om de laatste twee boterhammen te eten en te wachten totdat mijn spoor werd omgeroepen. Enkele van jullie weten waarschijnlijk uit eigen ervaring dat Glasgow een ander dialect/taal heeft dan Edinburgh. Waar wij Edinburg zeggen, wordt in Glasgow over Ed’nbra gesproken. Dus dat weet ik voor de terugrit.
Op naar de trein die mij tot Fort William zal nemen. Ingestapt in de juiste cabine, want ik had een gereserveerde stoel. En op zoek naar de stoel gevonden, het mij naar mijn gemak gemaakt. Een tafel voor mijn neus en begonnen met typen. En zo ver ben ik gekomen. Onder aan dit bericht zie je de route de die trein heeft genomen. Onderweg nog even een kruiswoordpuzzel gemaakt, toch fijn dat ik die eens heb gekregen van Charlotte.
Edinburgh – Glasgow- Dalmuir – Dumbarton Central – Helensburgh Upper – Garelochhead – Arrochan on Tarbet – Ardlui – Crianlarich – Upper Tyndrum – Bridge of Orchy – Rannoch – Currour – Tulloch – Roy Bridge – Spean Bridge – Fort William.

Cheers Wouter, dit keer vanuit Fort William.