Inactiveit, de sluipmoordenaar van creativiteit

Deze titel heb ik gekozen omdat vandaag een luie dag is geworden. En het is een zonde dat ik er niks aan kon doen. Wallacebank Woods was het vandaag, Sam ging samen met Eddie een boom bij de grens van de golfbaan vellen. Dit klusje is te veel om in je eentje te doen en dan nog is het te veel om in een dag deze joekel van een boom te vellen zodat de golvende bejaarden geen tak of boom op zich kunnen krijgen als ze tijdens een storm toch nog een balletje willen slaan.
De nacht was niet begonnen en ik had geprobeerd voor dat ik het vorige verslag had geschreven de video van Eddie die een andere boom velt op de Publieke map te zetten zodat iedereen hem kon downloaden. Het bestand was er alleen een flink stuk te groot voor. Hij nam heel de resterende ruimte in en hem online te krijgen duurde ook al een uur voordat hij kon worden gedownload. Dus ik probeer hem binnenkort te bewerken zodat je de belangrijkste punten ziet uit de totaliteit van het werk van een SWT-werknemer. En dan zal ik hem zowel op Facebook zetten en op Dropbox zodat je hem kan downloaden mocht je het willen.
Andere dingen die ik voordat het nacht werd het gedaan, waren het voeren van een gesprek met een alleraardige klasgenote van me en de foto’s van Treasures of the Earth op Facebook zetten de reacties tot nu toe zijn aardig en ik ben dan ook te spreken over het werk dat ik heb gedaan in het museum. Van de 250 foto’s heb ik er een kleine 77 in een album op Facebook gezet en die zijn voor vrienden zichtbaar. Ik zal er een klein tiental of wellicht minder nog bij dit verslag doen om jullie te laten zien wat voor moois de wereld heeft en had te bieden.
Om de tijd nog wat te doden voordat ik echt naar bed ging had ik al de foto’s van het afgelopen weekend van mijn geheugenkaart verwijderd. Jammer dat Nikon geen optie heeft waardoor je de foto’s van een dag niet meteen kan verwijderen, dan had ik die optie 3 keer hoeven te gebruiken in plaats van alle foto’s te zien en dan te kiezen voor selecteer, doe dat maal 666 (het aantal foto’s dat ik toevallig had gemaakt dit weekend) en dan verwijderen, zeker weten, Ja. Dat zal mij flink wat tijd hebben gescheeld. Nu staan er de foto’s van deze week nog op die ik na dit weekend op mijn reisverslag en Facebook zal zetten. Nadat ik daarmee was begonnen, was de zin om verder te gaan al redelijk ver te zoeken na een klein poosje dus ik had mijn bed opgezocht.
Ik vandaag nog wat Mahjong gespeeld. Verloren jammerlijk, dat potje dat de laptop had opgeslagen was nog van zondag. Ik had liever gehad dat ik had gewonnen, maar het leven zit niet altijd mee. Maar ik had mijn best gedaan om het potje te winnen. Het percentage gewonnen potjes neemt toe naarmate ik er beter in ga worden, wanneer dat is weet ik niet maar het gaat nog komen dat wel. Na het Mahjong had ik ook nog tijd voor Patience waarin ik nog flink wat te leren heb. Maar wie niet waagt wie niet wint. Dus ik heb vol moed het potje gewaagt.
De rest van de 400 foto’s van Fort William had ik vanuit mijn slaapzak maar verwijderd om foto’s dubbel te hebben vind ik niks, dus die kans heb ik nu geminimaliseerd door ze te verwijderen. Dat spaart mij ook ruimte (alsof ik dat te kort zal kunnen komen met een SD-kaart van 16 gigabyte en nog eentje van 8 gigabyte. Maar in ieder geval had ik ze liever eraf dan erop.
Dan terug naar het werk Een nieuwe naam en een nieuw gezicht getroffen op het werk, Patrick. Van de indruk die ik vandaag van hem had is hij een alleraardige kerel. Ik zag toen ik even door de foto’s van gisteren zat te bladeren dat een drietal foto’s een boom toonden die één foto leek te maken als je ze zo langs elkaar zag. Wel bijzonder dus wou ik het aan iedereen laten zien.
Een rustige dag was het vandaag. Wij waren dus naar Wallacebank Woods gegaan een reservaat dat eigenlijk niet in onze of Eddie’s regime valt, maar alsnog moesten wij erheen. Het was niet veel dat gedaan moest worden maar in ieder geval moest het gedaan worden. Dat wat kon worden gedaan of eigenlijk moest gebeuren werd gedaan door Eddie en Sam. De rest waaronder ik dus behoor kon gaan wachten totdat zij klaar waren met het afzagen van takken. Vandaar heb ik gekozen voor bovenstaande titel. Dat duurde nog wel even dus konden wij gezellig een gesprek houden over vroeger, onze jeugd, de spullen die moeders verwachten waar kinderen geen waarde aan hechten en ze dus ergens wegstoppen waar wij niet gauw bij kunnen en laserquest, dat in de afgelopen jaren geen steek is veranderd. Ik heb het een keer gedaan en vond het wel leuk. De laagste van de deelnemers op de ranglijst maar qua plezier misschien wel de eerste geworden. Een suggestie die Paul had gemaakt was dat ze misschien wat accuratere laserpistolen konden maken of een ander soort gebied waarin je speelt. Een ander onderwerp dat wij hadden besproken was het houden van watergevechten en waterballonen.
Wij konden aan het werk, de takken waarvan sommige een deuk hebben opgeleverd in het zo strak grasveld van de golfbaan. Waarop wij vandaag vlak voor begin nog een drietal reeën hebben zien rennen. De camera had ik net op tijd weten te pakken om ze al rennende te kunnen vastleggen voor de mensen die het niet hebben kunnen zien. Je kan nog goed zien dat het reeën zijn. Met een kenmerkende witte stip op het einde van de staart. Een foto en meteen al goed raak, zo snel ben ik nog nooit tevreden geweest, maar meerdere mogelijkheden waren er vandaag niet. De takken varieerde nog in dikte en gewicht, maar door de vele mankracht die er aanwezig was, is het grootste werk al opgeruimd. Morgen gaan we er verder dus ik weet wat mij te doen staat. Maar er beter op voorbereiden kan ik niet.
Onderweg in de Transit zag ik nog een redelijk grote groep roeken, die in het Verenigd Koninkrijk ook zo worden genoemd maar dan met ‘oo’ in plaats van ‘oe’. Geen moeite dus om die naam goed uit te spreken. Later zag ik er nog eentje langs de snelweg op een paaltje, zo een zal ik graag vast leggen, maar mijn camera zat in de rugzak en ik zal geen fijn resultaat hebben gehad omdat de auto te snel zal rijden om hem nog mooi vast te leggen.
Voor de trek die ik kan krijgen in stroopwafels heb ik het woord ‘stroopwafel’ maar opgezocht in het woordenboek, want het woort syrupwaffle bestaat niet. Treacle waffles is het, mocht ik er trek in hebben. Misschien beter om het woordenboek maar mee te nemen, want wat was het woord voor snavel? In ieder geval vonden de Schotten op het werk het woord ‘snavel’ wel leuk en konden ze erom lachen.
Zojuist een spyware melding gekregen van iets op internet, dat venster maar gesloten en de virus- en spionagescan erop los gelaten in de hoop mocht er echt iets in dit systeem zitten dat hij het dan oplost. Toch handig dat je vrienden hebt die computertechniek zijn en jou zo konden helpen met het oplossen van problemen. Goede vrienden moet je te vriend houden en wat je met de andere doet, is aan jou de keus.
Cheers Wouter.