Laat dat de volgende keer maar liggen

Josh was samen met Rachael aan het werk om een boom vrij te maken van omgroeiende boompjes. Zodat er in de nabije toekomst de boom kan worden neergehaald. De rest was bezig met het toekijken hoe Chris of Sam al aan andere bomen waren begonnen. Met Paul had ik wat zitten te praten en na een poos kwam Josh richting Sam gelopen. Die op de grond was om zich voor te bereiden op zijn werk. In zijn hand had hij een touwtje. Voor de rest zag ik er een lepel bij, wat moet een lepel aan een touwtje bij Bawsinch? Bawsinch, voor de mensen die dit lezen en niet uit de regio komen, blijkt langs een gebied te liggen met een hoog ratio van gebruikers van zogenaamde verdovende middelen. Aan de andere kant van het gebied ligt weer een wat nettere buurt. Een geweldig contrast, voor beide partijen is er nog wat groen om je uit de zorgen van de wereld te brengen. Sam vertelde ons dat we voortaan dat soort gerei maar moeten laten liggen, gewoon voor het geval dat en de volgende keer dat we The Sharp Objectsbox mee nemen om hem in te doen. Het was dat er een naald bij zat dat zorgde ervoor dat ik erachter kwam wat men nu met die lepel moest. De verwachtingen waarvoor die lepel zou zijn gebruikt is heroïne. Mocht je (per ongeluk) een beetje huidcontact ontstaan met de naald dan zit je in problemen. Bij deze was het toevallig goed afgesloten met een dopje om de naald, maar bij de volgende kan het anders lopen. Het zou een hoop papierwerk veroorzaken om alles goed te laten lopen dus volgende keer melden en dan nemen we het opruimingsgerei mee.
Op het werk ben ik wat eerder aangekomen dan dat ik de afgelopen dagen was, ik had vanochtend niemand die op mij wachtte om nog eventjes te praten voordat ik naar het werk ging. De eerste ben ik nooit echt geweest dus het was geen verrassing toen ik iedereen al zag. Begonnen over Joseph Kony omdat ik een korte documentaire over hem had gezien gemaakt door Invisisble Children een non-profit organisatie die zich inzet voor de slachtoffers van het werk van Joseph Kony. Kony 2012 was de titel van deze internetdocumentaire. Het geeft wel een impact, maar bij elke documentaire moet je er met een kritisch blik tegen aankijken. Voor mij was het dat een basisschoolvriend hem had gedeeld en daarop commentaar was geleverd van een van zijn vrienden die het werk van de organisatie wat meer onder de loep had genomen. Om even de woorden van een vriend van mij over te nemen: Waar het internet wel allemaal goed voor is. Ik heb zijn commentaar gelezen en ben nog verder gaan zoeken op NOS, het was inderdaad zo. Ook de Volkskrant deelde een artikel over de documentaire-hit. De organisatie zal miljoenen hebben gekregen en van al dat geld wat de misleidde vrijgevige mensen en vrijwilligers voor de organisatie hebben gegeven schijnt maar 37% naar Uganda te gaan. Waar Kony al jaren verdreven is. Voor meer informatie kan je naar de sites gaan van the New York Times en de Volkskrant. Door middel van de volgende links: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/3222842/2012/03/09/stopKony-en-het-gevaar-van-simplistische-actievoering.dhtml of naar http://www.nytimes.com/2006/11/13/world/africa/13uganda.html?_r=1&ref=josephkony . Ter voorkoming van misverstanden. Zelf had ik de video gedeeld, maar ik ben van gedachte veranderd door de artikelen en heb ik het bericht maar verwijderd.
Het werk was vandaag niet veel voor de grondwerkers. We konden alleen maar kijken hoe Sam en Chris boven bezig waren, op Rachael en Josh na die nog even de andere boom konden vrijmaken van naast groeiende takken.
Sam was net zoals Chris al bezig met het weghalen van dood en/of verrot hout en wij konden niks doen. Niet lang nadat de wind het duidelijk had gemaakt dat het werk niet fijn zal worden, was het tijd voor de lunch. De wind was vrij hard en dat had ik al gemerkt toen ik naar Hardengreen liep. Vandaar dat Sam het al voor gezien wou houden, maar eerst nog lunch eten. Ik weet niet waarom maar ik had vandaag eerder honger, zal het komen omdat ik wat eerder mijn ontbijt had gegeten dan de overige dagen? Dat zal het zijn, maar terwijl andere nog geen lunch hadden gegeten had ik de mijne al op. Rond de lunchtijd kwam de stoet schoolkinderen al langslopen. Dat pad wordt flink gebruikt door dat soort jeugd. Wat zouden ze fijn vinden om de Meripilus giganteus te ruiken dat langs hun pad ligt. Een ander ding dat een klein groepje kinderen niet kon laten was tegen Sam over ons werk zeuren. ‘’Red de bomen!’’ Als jij dat zo graag wilt dan is het een kwestie voor tijd dat diezelfde boom nog eens op jou zal kunnen vallen. Deze boom bevatte niet veel leven meer en dat wordt duidelijk gegeven aan de kleine fungus die erop groeit, die normaal vele malen groter kan worden. De zaag die Sam in zijn schede had zitten werd bewonderd , maar voor een mes aangezien. Toen hij het wou uitleggen renden ze weg en zeiden: ‘Stay away from me!’’ Kinderen het zijn toch soms erg vervelende wezens. Een stel meiden liepen een deel over de stoep waarna ze ons voorbij waren over het gebied liepen, lekker veilig, want in de actieradius van de boom waarin Chris bezig was, bevonden zij zich nu. Zijn we dan zo angstaanjagend?
Nog eventjes kijken naar een andere boom die ook niet lang meer op eigen kracht zal kunnen staan, maar de wind was vandaag ietsjes te aanwezig dat had Sam wel gemerkt toen hij aan het werk was in de top van de vorige boom. De weersverwachtingen zijn nooit helemaal te vertrouwen of je nu in Schotland of Nederland bevind want, de verwachtingen waren dat in de middag de wind zal gaan liggen. In de ochtend hadden we nog wat andere bomen bekeken in het gebied. Ik heb vandaag geen enkele tak kunnen slijpen, mijn zakmes lag nog thuis vandaar. Nog van plan te bewijzen dat ik zonder het bewerken van hout kan. Dat ga ik bewijzen om de komende week geen enkele tak te bewerken. Wie steunt mij!
De groep kon gaan, ieder zijn eigen weg tenzij je nog deels dezelfde kant op ging. Adam en ik moesten richting Hardengreen. Dus wij blijven met zijn drieën over, Sam inbegrepen dan. Al dagen reden we langs een spandoek met daarop de tekst Tools for the Trade en wij werken op dagelijkse bazig met gereedschap, dus Sam wilde graag een kijkje werpen in de zaak. Het was niet veel. Gewoon zo iets als onze basis maar dan verkocht deze man gereedschap. Wat zagen, werkhandschoenen en kleding, schoenen en borden, als je verder denkt in die richting dan weet je wat voor zaak het was. Een vest had ik nog zien hangen dat ik wel leuk vond, goed dik, maar zonder prijskaartje. Nee ik moet sterk zijn. Ik heb hem niet nodig en mocht dat wel zo zijn dan kan ik hem nog altijd halen. Sam had wat nodig maar had het geld niet op zak, dus ik schoot hem wat geld voor. Nu maar onthouden dat ik hem het geld maandag terugvraag. Het was niet veel, maar het gaat om het idee. Door naar Eskbank langs de Lidl voor wat brood, ik heb ook nog een doosje glazendoekjes gekocht om te zorgen dat mijn scherm, lens, en webcam goed schoon zijn voor gebruik. Gekeken bij de Greggs voor de prijs van donuts, maar de Greggs is in Dalkeith wel meerdere malen druk bezet. Dus ging ik naar huis. Flink wat tijd te besteden. Erachter gekomen dat ik een YouTube applicatie had op mijn media center en die dan maar eventjes getest. Handig die ga ik vaker gebruiken. Wat andere applicaties geprobeerd maar die beloofden niet veel dus maar verwijderd. Dat bespaart me wat computer ruimte.
Je kan er vanuit gaan dat ik dagelijks wat series kijk. Tenzij jullie dat willen lezen, laat ik dat maar zitten. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die denkt, van oh ja die band zal ik ook maar eens gaan luisteren op Facebook. Dan wacht met opzoeken omdat je een cd aan het afspelen bent en dan uiteindelijk vergeet welke band je straks wou gaan luisteren. Ik ben er achter gekomen en de muziek is eentje in mijn genre.
Gister nog met een goede vriend een idee gekregen om onze vriendschap te vieren met een zelfgemaakte taart. Doordat er in een serie taart in voor kwam, kreeg ik er zin in, maar niks mee gedaan. De taart die we gaan maken is erg willekeurig tot de keuze gekomen. Namelijk wortelchocolade taart. Zij zei wortel en ik zei taart. Hoe we bij chocolade kwamen, was waarschijnlijk omdat ik gister had gehoord dat aubergine of courgettechocolade taart best lekker kan zijn. Nu alleen nog een dag plannen waarop we hem gaan maken. En dan opeten of delen met de rest van onze vriendenclub.
Nog gekeken op de site van een bedrijf dat spellen maakt voor platforms. Activision heeft alleen wel een vervelende leeftijdscontroleur. Ik moest hem meerdere malen in vullen om te kijken welke spellen er uit waren. Dan kwamen de zoekresultaten tevoorschijn en daar werd ik wat meer wijs van. Tegenwoordig is de Windows PC een minder populair platform voor spelletjes wat ik zonde vind. Geld bespaar ik liever dan dat ik een platform zoals de Xbox zal moeten kopen, wanneer ik op mezelf zal gaan wonen. (Dat niet vlug gaat gebeuren.) Ik zal het dus moeten doen met de spellen die ik nog heb of met spellen die gedownload zijn. Maar niet elk spel is gemaakt voor mij. Dat heb ik wel geweten.
Cheers Wouter.