Laat op gebleven

Dat komt allemaal omdat ik gister eindelijk mijn video op YouTube heb kunnen plaatsen. Het opladen duurde flink langer dan het maken van de video zelf, maar gister de laatste poging gedaan en dat had zijn vruchten afgeworpen of moet ik vrucht zeggen? Het is trouwens maar één filmpje dat opgeladen moest worden. Het begon allemaal rond kwart voor vijf en eindigde rond 23:45. Maar de inbeslagname van ruimte en de lengte ervan hebben ervoor gezorgd dat het zo lang duurt. Ik heb mij de avond doorgekregen door middel van de tv series op mijn computer. Het was donderdag dus veel vrienden zullen er niet te zijn om op Facebook tegen te praten. Dus moest ik mijzelf maar bezig houden.
Eindelijk hij was klaar 100% en op YouTube alleen te bezichtigen met de link. En die link is als volgt. http://www.youtube.com/watch?v=Et2wNrn2_60. Hij duurt een goed kwartiertje dus neem de tijd ervoor. Voel je vrij om er commentaar op te geven mocht je een Gmail of YouTube account hebben. Op naar bed en kijken of ik kon slapen. Dat lukte mij wel, maar de echte test was kijken of ik kon uitslapen. Dat viel mee, half acht opgestaan en begonnen met donderdag 15 maart 2012 niet veel later dan dat ik mijn ogen dicht had gedaan. Maar het bed en de verdwenen duisternis konden mij niet meer tegenhouden om op te staan. Zoals ik elke dag begin, controleren van de mail en sociale media. En de link van het filmpje naar Facebook gezet om mijn vrienden en familie het te laten zien. Niet veel reacties op gekregen waarschijnlijk omdat het zo’n lang filmpje is.
Ik merkte gister dat ik last had van iets in mijn mond en kwam daardoor wat moeilijker in slaap. Na gekeken te hebben in de spiegel merkte ik dat het niet aan mijn tanden lag, dus een bezoekje aan de lokale tandarts is gelukkig niet nodig. Zat al te plannen hoe ik mij daar moest voorstellen en het duidelijk maken dat hij simplistisch Engels moet praten, zelf nog de woordenboek mee moeten nemen om verstandskies op te zoeken als ik er lag, want die zijn al een poosje aanwezig. Maar na het gecontroleerd te hebben daar geen zorgen meer over.
Gisteren een mail ontvangen van een sociaal media dat ik niet meer gebruik sinds vorig jaar. Dus ik zal eerst het wachtwoord moeten herinneren. Het was iets met de ratjes maar zeker weet ik niet meer, opnieuw instellen dan maar. Zo een wachtwoord dat ik de komende tijd niet ga gebruiken en het weer ga vergeten. Geen zorgen dus. Ik kan het koppelen aan Facebook, maar of ik er meer mee ga doen betwijfel ik. Een vriendenverzoek van iemand wiens naam geen belletje doet rinkelen dus genegeerd. Sorry mensen, je moet tenminste een belletje doen rinkelen wil je mijn vriend worden op internet. Met uitzondering YouTube, maar dat gebruik je niet als sociale media om met vrienden te praten, maar om dingen te laten zien.
Een mail van YouTube de muziek die ik gebruikt heb voor ‘The SWT felling a beech on Bawsinch’ en ‘Uitzicht Bein Nibheis 23 Februari 2012’ schijnen licenties te hebben. Ik kan het zo laten of erkennen dat de muziek van een derde partij komt. Dat eventjes een klikje met de muis is. Dus dat heb ik dan maar gedaan. Bij beide video’s. verder geen problemen gehad met het opladen van de video’s. Inmiddels is hij al een paar keer bekeken door mensen die het interessant vonden om hem te kijken. Hij is misschien wat lang, maar hij is bedoeld om te laten zien wat de begeleiders doen. De mensen zoals ik mogen dit niet vanwege een gebrek aan certificaten. Het andere werk kan ik niet echt filmen, omdat we dan zelf bezig zijn.
Of de stroopwafels die ik van mam had gekregen, mij hebben geholpen met het werk dat ik vandaag had gedaan, mijn vreetbuien hadden gevoerd met overheerlijk zoetigheid of mij van het werk af hebben geholpen weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ze lekker zijn en dat ik er nog één over heb voor morgen. Die zoetigheid heeft mijn maag gevuld, het was niet alleen de stroopwafels die mij vulden, maar ook de dagelijkse portie brood plus een extra boterhammetje. Stomme vervelingseetbuien. (Weer een goed woord voor Scrabble. Word kent het dus het telt.)
Internet geraadpleegd om te kijken wat er allemaal te bezichtigen was in Edinburgh. Genoeg, maar zoals ik het deed. Afwachten tot Kelly mij komt vergezellen in het Schotse avontuur. Dus ja, wat doe je dan? Thuis zitten en aan het werk gaan voor je verslag, nadat je wat gekeken hebt qua series. Pillars of the Earth weer eens erbij gepakt. Toch een goede keus geweest van Agaath die aan te raden.
Met ons moeder nog een gesprek gehad op Skype dat erg gezellig was, alleen jammer van de witte was die was omgewaaid. Niet lang daarna begonnen met het werken aan het verslag, het was 10/11 uur geloof ik dus tijd om te beginnen. Opzoek gegaan naar de geschiedenis van het gebied dat zich Schotland noemt. Flink pak informatie gevonden met een simpele zoekopdracht. En typen maar, weer afgewisseld met het kijken van tv en weer door.
Tijd voor de lunch en op naar buiten, moet toch wat frisse lucht krijgen vandaag dus maar gelopen naar het King’s Park. Niet veel meer dan het veldje dat wij thuis voor hadden. Een speeltuin en een paar rugbyvelden die van de club zijn die tegenover de weg ligt. Wat dan, hier is weinig te zien. Ironmills Park klinkt wat meer belovend. Maar dat viel ook tegen. Het is net zoals Kings Park gewoon een parkje, maar dit was een geschenk van de Graaf van Buccleach dat hij gaf aan de inwoners van Dalkeith. De graaf van Buccleach was 50 jaar getrouwd en wou een cadeau geven aan de mensen die in Dalkeith wonen. Dus dan maar een park. Doorgelopen langs het water nog 3 foto’s gemaakt en door naar huis. Thuis aangekomen verder gewerkt en ontspannen.
Een van de series die ik vandaag heb gekeken (sorry dat ik het weer over een tv serie ga hebben), was Drugs Inc. Een documentaire van 4 delen dat je laat zien wat er allemaal achter drugs zit. Het maken, het vervoeren, het verkopen, de winst, de verslaving, de effecten en de gevolgen. De eerste aflevering ging over cocaïne en zoals we dat allemaal weten, wordt de coca plant gekweekt in Columbia. Nu maar hopen dat vrienden van mij die zich in Zuid-Amerika bevinden zich niet gaan bezig houden of om laten praten om eventjes dit pakketje mee naar huis te willen nemen. Dus voor iedereen in Zuid-Amerika. Wees verstandig en zeg nee. Wil je weten hoe de gevangenissen er uitzien dan zal ik je verwijzen naar de shows van National Geographic die de naam Locked Up Abroad heten.
Klop, klop ik verwachte geen pakketje, maar ik deed de deur open. Pakketje voor de buren die er niet zijn. Wilt u hier even tekenen voor ontvangst. Het tekenen op papier vind ik leuker maar dat was geen optie. Krabbelen en ontvangen dan maar. Neergezet en de beste man vroeg nog naar mijn tweede naam: Wilken. Of ik het even voor hem wilde spellen, natuurlijk mijn beste ‘’W-I-L-K-A-N’’. Ik was vergeten dat de ‘e’ hier uitgesproken wordt als een ‘i’ en de ‘a’ uitgesproken wordt als de ‘e’ zoals thuis dus de postbode had mij genoteerd als Wilkan. Zo erg is dat toch niet?
Cheers Wouter.