Er is geen plek zoals Handa

Met die lichtjes aangepaste quote uit Sweeney Todd begin ik dit week verslag.
Zaterdag 7 April
De wekker ging af en ik moest opstaan. Het was 4:30, tien minuten nodig gehad om te douchen en te aankleden. Het brood had ik al gesmeerd de dag ervoor. Vandaag zal het gebeuren ik zal voor bijna 6 uur in de trein moeten om naar Handa te gaan.
Het was vrij vroeg in mijn ogen dat ik naar de bus ging, en het was zo dat ik niet had verwacht dat er rond half zes al een aardig tal mensen in de bus zaten, maar niks was minder waar. Er zaten vrij veel man in de bus.
Bij Edinburgh Waverley aangekomen rond een uur of 5:55. Voor het geval dat iemand mij nodig zal hebben die week had ik nog wat bel te goed gheaald en ik kocht meteen een fles water. Caleb kwam even later op de afgesproken plek en we konden naar onze trein gaan die om half zeven zal vertrekken. Twee plekken gevonden en begon de trein met rijden. De eerste halte voor onze reis duurde niet lang, Stirling was na een uur bereikt.
Toen wij uitstapten, konden we even rusten voordat we Martin ontmoetten. Hij was wat ouder dan ik had verwacht, maar hij is hartstikke aardig. In de trein een plek gevonden met drie stoelen vrij en we gingen daar zitten. Martin en Caleb gingen nog verder slapen. Martin heeft nog net zoals mij in de gidsen gekeken. Zijn voorkeur ging logischerwijs uit naar de Engelse en van die taal heb ik alleen maar de reptielengids.
Zelf heb ik wat gebladerd, gestaard en gepuzzeld. Maar ik kwam erachter dat ik geen puntenslijper noch gum bij heb dus weinig gepuzzeld.
Tweede halte Inverness uitstappen en overstappen naar de volgende trein naar Lairg. De stoelen die voor Caleb en mij waren gereserveerd waren naast een redelijk gevulde jongeman die het normaal vind om zijn muziek af te spelen op een te hoog volume. Dan maar met Martin verder zoeken naar ander stoelen, die zijn bereikt. Martin en Caleb konden verder slapen. Het duurde nog even voordat mijn slaap kon uitvoeren, het was eigenlijk net te laat. Voor onze halte in de vestiging genaamd Lairgh was er nog een verzoekstop gedaan. Daarvan heb ik nog nooit gehoord maar goed, ik voel in slaap. Caleb werd wakker en keek naar buiten shit het was Lairgh, vlug heeft hij mij en Martin weten wakker te maken en we gingen met onze spullen naar buiten.
Daar stond een Transit bus dienst. Eventjes gekeken of dat de juiste was. Die moesten we hebben. De bus betaald en ingestapt. Daar hebben wij Andrew leren kennen. De jonge die zijn muziek overdreven hard aan had ging er ook in.
Uitgestapt bij Tarbet splitsing, eventjes gelopen en daar zagen we een auto aankomen vanuit onze rug. Dat was Jane, een regelmatige vrijwilligster uit Handa. Zij nam eerst Marty en een hoop tassen mee en kwam ons even later ophalen.
De boot naar Handa werd geladen, dit was een klein maar snel bootje. Handa het voelde al goed toen ik er voet aan wal zetten.
De bedden verdeeld en de tassen uitgepakt. Er waren nog twee vrouwen aanwezig. Inger en Ruth, beide zijn ze net als iedereen even aardig. Paul de ranger heette ons welkom en vertelde iets over het eiland. We mochten doen wat wij wouden en we gingen een eindje lopen.
’s Avonds werd er voor het eerst gekookt. De kans is groot dat het pasta was want 4 van de 6 dagen aten we pasta na.
Zondag 8 April
Nu begon het Handa avontuur pas echt. Zondag hebben we namelijk vrij gehad en konden we doen wat we wilden.
Andrew had nog wat cake meegenomen van huis die zijn moeder had gemaakt en die smaakte me toch een partij lekker. Ik heb er van kunnen smullen. De cake was bedoeld voor Pasen, dat afgelopen weekend viel. Martin had de dag ervoor nog cake uitgedeeld. Ik voelde me wat schuldig omdat ik niks lekkers had meegenomen. Als het nodig was en het mogelijk is dan stond ik graag mijn energiebankje af.
Ik ben erachter gekomen dat ik niet altijd en overal bereik heb op Handa maar het was leuk iets te horen van Nederland.
Het ontbijt was redelijk tegelijkertijd in ieder geval was ons clubje van vier in dezelfde ruimte rond het ontbijt. Ik had gewoon brood meegenomen voor het ontbijt, kaas en pindakaas als beleg. Mijn zonnepaneeltje getest en die doet het erg goed. Heb hem over de week flink gebruikt. Alleen voor mijn telefoon waarop ik notities maakten over de dag om ze later te kunnen overnemen. Voor mijn camera denk ik niet echt dat het genoeg ampere of volt levert want na vijf minuten viel de energiebank al uit. Na het ontbijt zijn wij gaan wandelen. Rondje Handa, erg leuke foto’s kunnen maken en mijn eerste wild dier was de Lagopus lagopus, de schotse sneeuwhoen. Of op continentaal Europa de moerassneeuwhoen. Voor de rest van de tocht hebben we Noorde stormvogels, meeuwen van alle soorten, leeuweriken, zeekoeten en klapeksters gezien. Het voelde al meteen goed aan, Handa.
Mijn telefoon reageerde eventjes traag en ik kon het niet onderdrukken dat ik bang was dat ook deze al kapot zal zijn. Dat komt nu echt niet uit.
Na het eten nog langs de kust gelopen over de rotsen daar en ik zag in aan de andere kant van de baai nog wat beweging. Door de kleur en de glinstering in het licht dat ik dat het een plasticzak was, maar ik pakte er mijn verrekijker erbij en zag dat het een zeehond was. Net als ik mijn camera niet mee heb genomen. Mij werd gezegd dat ik er wel meerdere zal zien.
Nog wat chocolade en een slok whisky gekregen, leuke gesprekken waren daarvan het gevolg. Een goede afsluiter op de eerste dag.
Maandag 9 april.
Het werk kon beginnen, om negen uur zouden we beginnen dus op tijd opstaan om aan te kleden, brood te smeren en te eten.
Toen we naar het strand liepen dat wij moesten opruimen, wat onze taak was voor de rest van de week. Het opruimen van de stranden op Handa. Kreeg ik een telefoontje, maar ik was net te laat met opnemen.
Het was Charlotte, zij stuurde mij een sms’je of ik haar wou bellen. Haar Nieuw Zeelands nummer nam ze niet op. Meer geluk gehad met haar Nederlandse nummer. De boodschap aan de andere kant was minder plezierig. Zij heeft haar arm gebroken toen ze aan het schaatsen was in Wellington. Gelukkig is het een westers land waar je de zorg kan vertrouwen. Nu zit ze dus in het gips. Balen, maar het is gelukkig haar linker hand waar ze minder mee doet dan de rechter.
De rest van de dag lekker kunnen opruimen. Het afval dat op de stranden ligt is aangespoeld en je verbaasd je soms wat er allemaal te vinden is. Twee stranden hebben we kunnen doen met vier man. Niet brandschoon maar al het grof vuil is weg. Zelfs twee oude netten uit het zand kunnen trekken. Een ander erg interessante vondst was een half verteerde porpoisedolfijn. Hij lag ver van de tij af en had alleen nog maar wat vlees. Deze vondst gaf het strand een bijnaam. Dead porpoisepoint. Door naar het volgende strand, Caleb volgde de kustlijn terwijl wij via het looppad gingen. Dat bracht ons even in verwarring en konden we Caleb gaan zoeken. Het zal toch niet zijn dat hij in het water ligt. Maar gelukkig was dat niet zo. We hebben hem kunnen vinden en daarna was het weer tijd om het een dag te noemen.
Ik heb weer wat foto’s gemaakt en van enkele van deze ben ik erg trots. Andrew wees mij op een watersnip in het gewas en ik heb daar een flink aantal foto’s van kunnen maken.
De lunch hebben we gegeten bij de Bothy of de hut waar wij sliepen, eten en gezellige gesprekken hadden ’s avonds. Ik voelde maandag al aan dat het brood misschien wat weinig zal zijn om dagelijks te blijven eten dus ik al na wat ik nog meer als ontbijt kon nemen. Gelukkig is er een gemeenschappelijke kast waar al het achtergeblevene van de vorige bezoekers stond en ik zag daar genoeg eten in voor het ontbijt van de rest van de week.
Mijn paneeltje ken ik nog niet zo goed en ik ben erachter gekomen dat hij bij 10% van zelf ophoud tenzij jij hem de opdracht geeft verder leeg te laten lopen, maar als hij onder een specifiek percentage valt dan vertikt het hij om opgeladen te worden. Dus eventjes in het stopcontact gedaan om hem te kunnen gebruiken morgen.
Het was ook een nacht dat er even te veel stroom tegelijkertijd van de accu voor het huis werd gevraagd en we een uurtje of 2 het moesten doen met kaarslicht.
Na het eten nog een potje Ligretto gespeeld met Ruth, Paul en Jen. Het is een soort patience dat je met meerdere speelt en wie dan het meeste punten haalt om zijn kaarten op te laten raken en de punten te verzamelen wint. Best leuk, maar wel lastig om het soms bij te houden.
Dinsdag 10 april.
Het ontbijt had ik aangepast om mijn broodrantsoen goed te laten lopen, dit keer was het de pastasoort fusillinie die mijn maag vulde in samenwerking met groene pesto. Die combinatie moet ik vaker doen, pasta met pesto, een aanradertje.
Het toetje gister waren pannenkoeken, maar ik moet nog flink oefenen enkele waren erg mislukt en wou ik niet aan iemand geven. Met tegenzin heb ik ze zelf opgegeten, te veel boter, te vroeg omgedraaid waardoor het aan elkaar is gerold. Nee ik laat de pannenkoekenmix nu wel staan en probeerde het in deze week nog wel eens. Het gebaar werd in ieder geval gewaardeerd en ik voelde me daar goed onder.
Eventjes door mijn boeken gebladerd, alle gidsen door gebladerd om te zorgen dat ik niet het gevoel had dat ik het niet voor niets mee had genomen. Ik kwam er alleen wel achter dat ze een beetje vocht opnamen en heb dan de plasticzak die ik had meegenomen voor de was. Die er eigenlijk veel te klein voor is, om de boeken gedaan. Dat heeft gewerkt, voor mijn gevoel is de vochtigheid niet in de boeken gaan zitten achteraf en alle boeken heb ik met zin of halve zin zitten te bladeren, maar geen tegenzin.
We hebben weer het strand schoongemaakt en dit keer hebben we meerdere schoenen tegen gekomen eentje had geen zool en was een kindermaat en de andere was een werkschoen die tegen olie kon met zool. Beide geen veters. Andrew vond nog een deodorantroller die nog redelijk goed rook. Het verstand heeft hem doen besloten hem weg te gooien. In de vuilniszak ermee. Caleb had in de gaten dat er iets uit de verte naar hem gluurde dit was een zeehond en ik heb hem kunnen fotograferen. Ook kon ik een gat in mijn broek dichtnaaien, de afritsbroek had een scheur bij de rits en ik heb hem twee keer genaaid omdat ik over de eerste keer niet echt tevreden was.
Het was dinsdag dat Charlotte haar arm brak en woensdag was het de geplande operatie van Oma Nicole die een nieuwe knie krijgt. Eerst was ons plan om een briefje te schrijven en die dan op de post te doen als ik weg was, maar dat was niet doorgegaan. Eventjes een berichtje gestuurd aan mam, voor oma. Die meteen reageerde dat zij het leuk vond wat te horen en dat ze het zal doorgeven.
Een gedachtekronkel over wat er allemaal met mijn foto’s zouden kunnen gebeuren als ik ze opstuur naar de vogelbescherming of een andere instelling? Nog belangrijker wat zijn dan mijn rechten aan de foto’s tegenwoordig is het daarmee erg slecht gesteld als professioneel fotograaf. Zodra je ergens je foto’s opstuurt ben je alle rechten kwijt en verdien je er dus niets mee. Het is zelfs zo zei Andrew dat de foto’s op Facebook toebehoren aan Facebook. Maar wat voor foto’s staan daar op. Van dat soort foto’s waar men zichzelf fotografeerd met jan en alleman in kroegen en discotheken. Daar heeft Facebook geen rode cent aan.
Ik heb gelezen op de link voor Handa dat er hagedissen voorkwamen maar ik had er pas twee of drie gezien toen ik woensdag op het strand bezig was. Drie foto’s kunnen maken die , het lijkt wel of het aan het eiland ligt, ook erg mijn trots zijn. Voor de vierde kon ik hem niet scherpstellen, tussen mij en de klimmende hagedis stond een twijgje waar mijn camera op scherpstelden toen ik hem afboog was de hagedis weg. Op Schotland komen niet veel hagedissen voor en na vergelijking met de gids kwam ik erachter dat het de levendbarende hagedis was, Zootarca vivipara. Die ook in Nederland voorkomt. Maar nog voelde ik mij blij dat ik er drie foto’s van heb kunnen maken.
Andrew had nog een viertal amsichtkaarten gekocht en dat deed mij denken of ik er ook nog een paar zal sturen. Ik heb er wel een paar vrienden/familie die het leuk zouden vinden als ze een kaartje van mij zouden krijgen. Wie dat allemaal zijn horen jullie later.
Woensdag 11 april
Een leuke noch rare droom heeft mij de nacht bezig gehouden. Ik droomde dat ik een kitkat had gekocht maar hem op een brand trap had laten vallen toen er een kudde mensen mij meedrongen naar een andere locatie. Toen ik omkeek zag ik de kitkat verbrijzeld in de verpakking op de trap liggen. Deel twee van de droom was wat gevaarlijker ik zat namelijk op een afgrond en een vriend van mij duwde mij naar beneden. Ik heb het overleefd want het was een soort natuurlijke waterglijbaan geworden door de loop van jaren. Best hoog was hij wel, maar de plons viel mee. Later pakte ik er de fiets en kwam ik de klas van een andere vriend tegen. Hem gegroet en meer gebeurde er niet.
Het pannenkoekenontbijt was beter dan de toetjes die ik eerder deze week had gebakken. Ik ben er deze week achter gekomen dat ik er de geduld voor moet ontwikkelen daarmee lukt het me wel.
Mijn brood raakte op in de middag toen ik de lunch op had. Geen brood meer dan moet ik ’s middags terug naar de Bothy om de pasta te eten als lunch. En als ontbijt heb ik pasta of aardappelpuree nog. Besloten wie ik allemaal een kaart ga sturen en welke kaart naar wie gaat. De andere uit mijn hechtere vriendenkring krijgen iets in hun digitale brievenbus. En die merken het dan wel.
Ik ging in de ochtend naar de Shelter om de kaarten te halen maar net toen ik er was viel de regen. Ik heb dus eventjes gewacht en de folder gelezen in het Nederlands. Best knap hoe goed er iemand hier Nederlands schrijft als er maar een foutje in staat.
De regen was deels opgehouden en ik liep terug naar de Bothy. Heb mijn broek omgewisseld en mijn regenpak aangetrokken vlug door naar het werk. Weer opruimen en de vuilniszakken dit keer verplaatsen naar een ander strand waar ze later worden opgehaald. Hulpmiddelen dekruiwagens en de PowerBarrel, maar zijn rupsband was vlak na het starten van de motor gesprongen. Paul heeft hem nog wel boven aan de heuvel gekregen, maar toen was de band helemaal gesprongen. Mankracht dan maar. Daarna nog wat houten plankjes mogen tillen en dat was het voor vandaag.
Na een rustperiode en een paar kopjes thee zijn Martin, Andrew en ik nog een wandeling gaan nemen en ik heb weer een hoop foto’s genomen.
Jen had nog Briste Flapjacks gemaakt die we als toetje hebben gegeten. Ik vond ze echt heerlijk en wil dan graag dat wie dan ook mij het plezier doet het ook te proberen. Mijzelf sta ik dan toe als testpersoon om te kijken of ze lekker zijn. Oké zelf bakken lukt ook nog wel.
Donderdag 12 april
Lichtjes emotioneel geworden, vrijdag zal de laatste dag zijn voor ons vier op Handa. En we begonnen er net aan te wennen. Het was niet het eiland, het waren niet de mensen, het was niet het weer, maar alle drie de factoren die mij er al bij gedachte er heimwee aan gaan brengen. Wij hebben besloten dat wij contact houden en als het zal lukken er jaarlijks met zijn vieren terug gaan. Ik wil graag, maar dan moet het wel lukken met school/werk en andere dingen. We hebben de contactgegevens van elkander dus dat loopt wel.
Een boek dat in de kast stond hebben we besproken. Het ging over de top 1000 films uit de geschiedenis Andrew is een filmfanaticus en vind het interessant om te kijken welke erin stonden. Dat er ook een animatie in stond van Studio Ghibli had ik niet snel verwacht, maar dat gaven Caleb, Andrew en mij wel een goed gesprek.
Het ontbijt vandaag bestond uit aardappelpuree. Ik had eerst een zakje gegeten voor twee porties maar mijn buik voelde niet gevuld aan dan maar nog een zakje doen en daarna zat ik erg voel. Vier porties aardappelpuree als ontbijt. Niet echt een aanrader als je het mij vraagt.
Werken, verplaatsen van een hoop afgedekt afval was het vandaag. Eerst was het de puzzel van een weefgetouw oplossen en daarna de stenen en het zeil eraf halen. Een hoop plastic zakken en groter vuil. Marty bedacht dat je het touw kon gebruiken om meer vuilniszakken tegelijk toch op een fijne manier te verplaatsen. En dat hebben we dan ook gedaan. Er was een groot stuk piepschuim dat in de Engelse spreektaal een pijn in de kont vormt. Het was erg groot en lomp gevormd waardoor het moeilijk te verplaatsen was. Marty en Caleb hebben hem de eerste helft gedragen op een palet en de tweede helft heb ik het van Marty over genomen.
Na het avondeten een teamsfoto gemaakt, van het vrijwilligersteam afvaldragers had ik op het strand al twee leuke foto’s van gemaakt en na het avondeten was het tijd om de hele club op de foto te krijgen. Mijn statief uitgeleend, maar die werd erna even belachelijk gemaakt. Goed iedereen kon lachen want we hebben een erg leuke tijd gehad en hebben een glas whisky op gedronken. Jongens bedankt voor alle pret en plezier en je weet maar nooit wat voor half erotische namen je in Jo Nesbo’s boeken kan tegen komen, Harry Hole (Hairy Hole) en Roger Brown. We vonden niet alleen de namen ook belachelijk maar de complete manier van vertellen. In ieder geval, het Noorse taaltje en de namen zijn een goede lach waard op Handa.
Vrijdag 13 april
De laatste dag Handa. Wat hebben we allemaal gedaan, de tas heb ik gister al deels ingepakt en dat was vooral de was die ik in had gepakt.
Beide telefoonbatterijen waren leeg dus ik had mijn telefoon opgeladen. Ik voelde mij minder vrolijk dan de afgelopen paar dagen vanwege dat ik het eiland zal moeten inruilen voor wat de Schotten het vaste land noemen.
Geen puree maar soep als ontbijt dat was een beter idee. Ik vroeg Paul of ik mijn kaarten kon scannen voor de e-kaarten, maar dat was niet gelukt. Paul heeft enkele van mijn foto’s overgenomen op zijn camera voor het jaarverslag over Handa. Als hij mijn naam maar goed heeft, tenminste zitten in geen van beide namen een umlaut, wat het wat lastiger zal maken.
Het jaarverslag van vorig jaar heeft een goed gelach te weeg gebracht toen Andrew hem voorlas. De erg gedetailleerde verslagen van ongevallen zijn lachwekkend, op de accentueze manier dat Andrew er bij gebruikte toen we achter de nationaliteit kwamen van de slachtoffers. Geen dode gevallen, maar een Italiaans jongetje dat verdwaald was en in slaap was gevallen.
De tas helemaal ingepakt en nu was het wachten tot de vloed zodat Paul en Roger ,de vissers die mensen van en naar het eiland brengen als tweede baan, het vuilnis kunnen ophalen. Het zag er niet veel belovend uit. En we konden wachten, gesprekken over de mensheid en de narigheid ervan gehad met Andrew, Caleb en Paul.
Tijd gehad om pannenkoeken te bakken als lunch en dat was dan ook gelukt.
Toen de boot er was om het vuil op te halen gingen we aan de slag met het opladen. Ik heb nog even op een ton kunnen lopen wat ik wel grappig vond en het meeste afval was op de boot geladen. De overige plasticzakken konden naar het aanlegpunt worden verplaatst waar ze later op de middag samen met ons vier naar het vaste land werden gebracht.
Daarna nog flink wat pasta gegeten en rare combinaties geprobeerd zoals Digestives koekjes met pesto en pasta met pindkaas (beide geen glorieuze pogingen).
Vier uur over een uurtje zullen we worden opgehaald en naar het vaste land gaan. De rest had al een dip in de zee genomen, zelf zat ik er al een poosje over na te denken om ook te gaan doen. Maar had er geen tijd of zin in. Vandaag zal het de laatste kans zijn om te doen dus ik besloot het te gaan doen. Een oude onderbroek aangetrokken wat oude sokken, handdoek mee en naar het strand. Uitgekleed tot de onderbroek en in het water gelopen. Koud, maar het zal je doen herleven. Dus ik liep tot kniediep en nam een hap lucht. Plons daar ging ik. Vlug naar het land en afdrogen. Ik begon stemmen te horen en mensen te zien. De toeristen kwamen naar beneden omdat de boot er al was.
Aangekleed en de spullen naar beneden getild. Afscheid genomen van de overige vier man. Bedankt voor alle pret en gezelligheid. Tarbet was onze locatie van vannacht. In een koude caravan achter het Storehouse. De bedden verdeeld en we gingen naar het restaurant. Oké ik heb zoveel geld nodig voor de bus dus dat wil ik achter laten. Er kan worden gepint dus wat was mijn plan, pinnen en het geld voor de bus bewaren. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat het restaurant niet groot is, maar dat voegt ambiance toe. En het eten was heerlijk. Afrekenen dan maar, ik had ongeveer berekend hoeveel dit mij zal kosten en het kwam er precies op uit. Poging één, mislukt. Ik wist dat ik niet veel geld op de bank zal hebben, maar dat was dan een probleem. Poging twee, mislukt. Andrew schoot mij de helft voor en ik zal mam vragen mij het geld voor te schieten zodat ik morgen nog kan pinnen om hem terug te betalen. Dat was gelukt.
Het was niet alleen het eten dat The Storehouse zo leuk en gezellig maakte. De mensen die er werken zijn het ook. Paul en Roger kwamen er nog een biertje drinken met Julian, de eigenaar van het restaurant en Roger’s of Pauls zoon Danny, die aan de Fanta ging.
Gerust naar bed gekund en ik lag in de keuken. Caleb had flink zijn kop gestoten toen hij naar zijn camera wou hoppen. Het plafond is erg laag. Ook hebben we nog wat boeken belachelijk gemaakt die er te lezen waren. Een erg leuke dag.
Zaterdag 14 april
De dag was begonnen en de caravan was goed koud. We hadden dan ook geen verwarming aangezet. Ik was iets te vroeg wakker voor mijn doen maar bleef lekker liggen tot een uur of 8 en toen moesten we opstaan. Ik heb nog wat foto’s buiten gemaakt en een boterham gekregen van Marty. Anders zal ik mijn puree binnen 20 minuten moeten koken, eten en afwassen. Dat zit er niet in. Het boterhammetje gegeten en de spullen naar buiten gedaan. Nog een laatst blik gedaan naar Handa. Ik zal je missen.
Daar was onze lift. Ik weet niet wie het was maar Paul of Roger gaf ons een lift tot Tarbet splitsing. Waar de bus naar Lairgh voorbij zal gaan. Andrew en ik zaten achterop, de auto had maar 3 zitplaatsen en een open achterbak waar wij dus in zaten. Het was leuk om zo Tarbet uit te rijden.
Uitgestapt en hem bedankt nu nog wachten op de bus. Die kwam al even later. Hem aangehouden en ingestapt. Eerst ging hij nog naar Scourie voordat hij naar Lairgh ging. Uitgestapt in Scourie om te kijken of ik kon pinnen. Dat was niet het geval. Marty betaalde £5 van mijn bus en ik de rest. Maar in Lairgh of Inverness proberen te pinnen om iedereen terug te kunnen betalen. Gedurende de reis werd ik niet lekker, maar daar was het bij gebleven. Zo erg lang duurde de rit niet en ik heb mijn ogen op de weg gehouden. Lairgh bereikt en wachten op de trein. Die niet veel later al kwam. Instappen en op zoek naar een plek voor vier. Gevonden. In dezelfde coupé was er iemand jarig en gaf ze een feestje. Niet altijd even fijn als je wat rust wilt hebben.
Al bedacht wat ik iedereen zal schrijven die een kaartje krijgt. En een andere passagier vroeg mij naar mijn camera. Eventjes kort verhaaltje gedaan en een paar foto’s laten zien om de kwaliteit van het toestel te tonen.
Inverness bereikt en twee keer proberen te pinnen, niet gelukt. Een bericht van ons mam vertelde mij dat het als het na vrijdag 22:00 is dat ING dan het de volgende werkdag doet. Maar een oplossing heb ik al bedacht. Ik moet daarvoor alleen de bankgegevens weten en iemand vinden die het voor mij wilt storten uit Schotland, die ik dan het geld geef. In de trein nog zo nu en dan ingedut, maar we moesten 4 uur in dezelfde trein zitten dus dat kan wel. Marty gaf ons nog wat chocolade eieren.
Bij Perth namen we afscheid van Andrew. Die zijn trein naar Glasgow moet hebben.
Rond half vier thuisgekomen, afscheid genomen van de andere twee en ik liep net als Marty naar Waverley Street. Hij verloor nog zijn fluit en kompas die ik hem terug gaf. En na een laatste saluut ben ik naar de bus gegaan. En rond vijf uur, half zes thuis gekomen. Mijn tas uitgepakt en een was gedaan. Gegeten, mail geleegd en begonnen op internet. Dat even later was uitgevallen.