Een uitgedund team

Het SWT conservatie team van Midlothian is uitgedund. Eerst waren het Dan en Paul die weg zijn vanwege hun afgelopen contract en twee Chris zijn ook weg. Chris Coatham die ik al een tijdje niet had gezien, werkt nu in de botanische tuin. Dus misschien als ik er eens heen ga dat ik hem er kan zien. De andere Chris was hier maar voor 10 dagen werkervaring op te doen en die zijn voorbij. Hij was niet zo erg spraakzaam en ook niet echt open voor de rest. Waarschijnlijk sloot hij zichzelf wat af omdat het maar een korte periode was. Of hij het leuk heeft gevonden, Joost mag dat weten. Niemand heeft veel uit hem gekregen. Als een spion zal hij goed werk doen. Mits hij onder harde omstandigheden ook zijn mond weet te houden. Adam’s periode bij het SWT is ook afgelopen dus dat zijn in totaal al vijf man minder in een maand tijd. Als we maar genoeg man overhouden, het is maar goed dat Kelly maar komt. Adam was een deelnemer van Project Scotland dat jonge Schotten aan een baan moeten krijgen door ze eerst ergens een korte periode te laten werken. En zijn periode is dus voorbij. Iemand die hem gaat missen is Josh. Die elke keer op het werk hem luidkeels begroette. Nu heeft Josh zijn beste collega niet meer en ik had zijn plek ingenomen. Ik denk dat het door de drop kwam, waarvoor bedankt Josephine, maar Josh vond dat niet zo erg. Iedereen op het werk kan gewoon met elkaar opschieten.
Vanochtend nog wat cd’s op mijn telefoon willen plaatsen, maar door tijd te kort moest ik ze afbreken en dan een andere keer weer doen. Nog wat details aangepast van albums en ikalles klopt nu. Ik moest door naar het SWT basis. Aangekomen op Hardengreen zag ik Sarah weer. Haar meteen bedankt voor de cakejes die ik maandag op had gegeten. Zij was bezig met het bekijken van de foto’s van Paul’s bruiloft. Ik heb er even meegekeken. Tot ik vertelde dat mijn Handa foto’s op internet te zien waren. Die hebben we dus ook bekeken. Later kwam ze erachter dat ze enkele ook leuk kon vinden en klikten ze dat ook weer aan. Toch fijn om te zien dat je foto’s zo worden gewaardeerd. Ik moet alleen Josh niet vergeten wat foto’s door te sturen. Ik kan hem ook gewoon de link geven van het album op internet maar ik denk dat het leuker is als je het persoonlijk doet. Net zoals Daan gister zei dat hij ruimte op Dropbox nodig had voor school en dan de mooiste van de mooiste als mail wilt ontvangen. Als dat er tot nu toe te veel worden dan kan ik ze op Public zetten en doorlinken anders moet ik meerdere mails sturen naar Daantje om te zorgen dat hij ze krijgt. Ik los het wel op.
En het werk gaat gewoon door, waar wij gister waren gebleven. Het verbeteren van het voetpad door Woodhall Dean. Het pad moest toch gemaakt worden en vandaag was het daarvoor tijd. Caleb ging verder met het boren van de gaten waar de stalenbuizen in terecht komen die de gevelde boom op zijn plek houd. Deze boom gebruiken we als steun voor het pad. Het pad word verbreed en om een goed stevig eind te hebben. Hebben we de gevelde boom van gister naar de plek gelierd en hem vast gemaakt aan een twee-/drietal stalen buizen die in de grond zijn geboord en geslagen. Met een stalendraad zijn de palen aan de boom gemaakt. Je kan bijna niet zien dat de boom er door de mens is neergelegd. Zo natuurlijk ziet het eruit. Het zwaarste wat er vandaag kon worden gedaan was het lieren van de boom of het dragen van de stenen uit het riviertje naar boven, via de glibberige helling. Maar het is ons gelukt.
Gister was het voor mijn gevoel een stuk warmer dan vandaag en dat kon je aan mijn vingers aflezen. Ze waren op mijn duimen na die wonder boven wonder nooit wit zien weg te trekken allemaal wit weggetrokken. Zo erg dat je mijn handpalm levendig eruit ziet en vanaf het eerste scharnier al wit was. Op acht vingers. Dan maar onder mijn oksel en knieholte gehouden. En ze trokken rustig aan weer levendig bij. Nadat dat was gebeurd en wij konden wachten totdat Caleb en/of Josh klaar waren met het lieren, heb ik Marion nog wat van mijn muziek laten luisteren. Enkele van de nummers van het Punk goes Pop Volume 4 album. Enkele nummers kan je al herkennen aan de tekst, maar er waren er ook een paar bij van wie wij de originele artiest niet hadden herkent. Zoals Fuck You van Sleeping with Sirens, waarvan het originele is geschreven door Cee Lo Green. Niet puntje puntje Brown zoals Sarah dacht. Ook wat van de specialere bands laten horen die niet iedereen kan waarderen. En we konden beginnen met helpen.
De boom lag op positie, met vele touwen die hem zo moesten houden. De gaten waren geboord en ik vroeg Sam hoe deze constructie het moest houden. De boom die gaat rotten, maar dat is niet zo’n probleem. Het gaat er eerder naar uitzien dat de kabels gaan roesten. Dat duurt een jaar of 10 en als dat gebeurd is, heeft de natuur al wat planten op de rand laten groeien en hun wortels houden het zand vast. Hetzelfde is al gebeurd als de boom verrot is. Nu moeten we het pad verbreden. Dat doen we door stenen tegen de boom aan te leggen die het zand moeten tegenhouden. Rachael had wat goede keien boven gevonden en drie van ons, Marion, Sarah en ik gingen naar beneden om bij de rivier te kijken of daar goede stenen zijn. Dat was inderdaad zo. Nu was het nog maar zien hoe we die omhoog krijgen. In een keer omhoog dragen lukte niet even goed. Ik gleed uit en de steen viel op mijn duim. Gelukkig heeft mijn handschoen de impact verspreid en was er water in de buurt om te koelen. Ik ga het dan maar eens proberen met een touw, dat om de steen te binden en dan zo omhoog trekken. Maar ook al dacht ik een sterk goed net na te hebben gemaakt hij gleed eronder uit. Touw weg gelegd en later opgepakt. Dan maar op Sarah’s manier de steen beetje bij beetje omhoog gooien en erachter aan lopen. Dat was het beste. Gelukkig was het niet zo’n lange helling en waren we al gauw bij het pad anders waren we er morgen nog niet mee klaar. Als ik het goed heb is er een viertal stenen van beneden naar boven gebracht het kunnen er ook vijf zijn geweest, maar waar het om gaat de stenen bleven liggen. Niet zoals de eerste die Sam tegen de boom aanlegde. Die paste er net mooi onderdoor. Plons in de rivier. Het zand dat nodig was voor het pad hebben ze met pikhouwelen, zoals mijnwerkers doen, uit de helling langs het pad geslagen en zo heeft het SWT conservatie team Midlothian, of kortom wij een pad veiliger gemaakt. Volgende keer dat we er weer zijn hebben we een ander stuk dat we op deze manier moeten verbeteren. We zijn er nog niet helemaal klaar. In de auto ben ik eerst eventjes in slaap gevallen totdat Josh naar Sam riep dat Marion wat wou zeggen. Of de muziek uit mocht en dat zij het niet kon aanhoren. Daarna heb ik maar mijn eigen muziek verder geluisterd. De rustgevende geluiden van CMX voorheen bekend als Cloaca Maxima. Een rockband uit Finland, die ook al versta je geen bal van wat er wordt gezegd erg aantrekkelijk is. Op Woodhall Dean kwam ik erachter dat er een scheur in mijn zool ziet, deze zolen zijn wat dikker dan die van mijn sneakers die laatst kapot waren en het is alleen maar een scheur aan de zijkant ervan. Deze bergschoentjes zijn al een aardige poos in het familiebezit dus ze zouden een keer kapot gaan. Zolang de zool er niet vanaf begint te vallen zie ik geen nut om nieuwe te halen.
Genoeg gedaan voor vandaag het werd volgens mij al redelijk laat. Ook vandaag geen adder kunnen zien. Er is waarschijnlijk te veel geluid in onze buurt om ze te zien. Wel wat andere beesten gezien vooral insecten. Die op het regenhoes van mijn tas afkwamen. Nog enkele foto’s ervan gemaakt en ook nog een paar van een wormpje dat over het pad kroop op zoek naar zachte aarde waar hij in kan kruipen. Caleb heeft dat arme uitgedroogde dier maar besprenkelt met water, dat hij waarderend tot zich nam.
Marion vroeg of ik de foto’s van Handa nog eens kon laten zien omdat zij het verschil wilt zien tussen een leeuwerik en oeverpieper. Zelf weet ik dat ook niet zo. Maar volgens haar had ik van beide een goede foto gemaakt dus konden we hem vergelijken. Ik was bereid om mee te rijden naar Hardengreen maar toen ze erachter kwam dat ik langs huis kwam, kon het ook wachten. Dus dan maar vrijdags, want morgen gaat Sam aan het papierwerk beginnen dat een dag in beslag neemt. Of ik plannen heb, wat series kijken waar ik wat achterloop, mijn kamer stofzuigen en wat werk aan het verslag. Allemaal op één dag. Het gaat waarschijnlijk regenen dus de zin om naar buiten te gaan is niet erg aanwezig dan.
Thuis gekomen heb ik rustig alle meldingen op Facebook gelezen en ontspannen voordat ik hieraan begon en van de tortellinie genoten. Vanaf maandag maak ik weer wat lekkere maaltijden met sla en andere bijgerechtjes.
Cheers Wouter.