Een nieuwe huisgenoot

Ik had vanochtend een erg rare droom. En hij was niet alleen raar maar ook nog eens gedetailleerd. En ik snapte er geen mallemoer van dus laat ik het jullie lezen. Het begon allemaal zo. Ik was ergens anders dan Schotland/Handa. Van wat ik zag leek het Grenada te zijn waar Samantha een goede vriend van mij naar toe is geweest voor stage en er graag nog eens heen gaat. We waren een stuk ouder een jaar of vijf toen ik er was. Waarschijnlijk woont ze daar rond die tijd, in ieder geval was dat wel zo in mijn droom. In een restaurantje/eetcafé hebben we wat gegeten toen we naar de discotheek gingen waar ze wonderbaarlijk goede muziek draaide. Ik genoot ervan maar het werd tijd voor een dutje. We sliepen in een klein rijtjeshuis en met zijn allen op een kamer. Met bedden en van die uitklapbanken. Voor zover ik weet, was het nog geen 31 December maar er werd wel voorwerk afgestoken. Het was midden in de zomer of herfst ik weet het zo niet meer. Maar het was een nationale feestdag of een gewoonte geworden in de straat om vuurpijlen af te schieten. Iemand die mij deed denken aan mijn collega Josh zei iets over een taart/pizza die buiten zijn deur stond. Josh woonde naast dit huis. Wat hij doet op Grenada weet ik niet, vond het al redelijk raar hem in deze droom tegen te komen. Ik zat te kijken naar een voetbalwedstrijd op een zandveldje, maar dat duurde niet lang meer. Toen ik mijn veters strikte zag ik dat mijn blauwe veter bijna kapot was. In mijn rugzak (die hetzelfde was als mijn huidige inclusief de regenhoes) had ik exacte dezelfde extra veters die ik nu ook in mijn rugzak had. De regenhoes had weinig nut want ik herinner mij dat mijn rugzak onder de modder zat, terwijl de hoes er altijd om heeft gezeten. Een klein zandstormpje draaide in het rond, het was zo klein dat het tot je scheenbeen kwam en had modderklodders in de draaikolk zitten. Ergens zonder enige reden, stond een klein kleimuurtje. Iets hoger dan draaikolk, dit muurtje werd omgeblazen door de draaikolk. Het volgende wat ik mij van deze rare droom herinner was dat we twee partijen van studenten hadden in uniform. Beide groepen kregen een biertje uitgereikt. We waren buiten op het grasveld en waren er klaar voor. Het was de bedoeling van wat ik ervan begrepen had was dat beide partijen zo flauw mogelijk over zichzelf moeten praten in een rap. Als je het niet meer aankan dan gooi je het plasticflesje weg en loop je er vandoor. Iemand die het deed was zo flauw dat de helft van de andere groep wegliep. Ik snapte er eerst geen bal van dus ik bleef maar zitten, ook al was het erg ingewikkeld om er iets van te begrijpen. Toen zij klaar was met het rappen ben ik wakker geworden en heb ik het maar even opgeschreven.
Het duurde even om elkaar te vinden, maar het was ons ook gelukt. En dat nog met het minimale van mijn bel te goed gekregen. Dus Kelly welkom in Schotland, als je nog wat nodig hebt geef je maar een gil je woont boven mij dus ik hoor het direct als je iets nodig hebt. Het probleem met het vinden van elkaar was dat Kelly de juiste bus had maar niet mij had gezien die op haar stond te wachten bij de halte. Na het kijken van wat tv ben ik naar buiten gegaan om op haar te wachten. Nog gebeld met elkaar om te kijken hoever ze was en toen de bus waar zij in kwam zag ik haar niet en zij mij niet. Dus flink lopen te bellen. Morgen maar bel te goed halen anders ben ik eventjes niet te spreken via de telefoon. Niet dat iemand mij nodig heeft maar voor het geval dat kunnen ze mij tenminste bereiken. Kelly belde mij en vertelde dat ze bij ergens was, waar ik de naam nooit van heb gehoord. Ik liep naar Eskbank rotonde om te kijken waar de bussen naartoe gingen. Maar geen idee waar ze was. Niet veel later belde ze nog eens om te vertellen dat ze bus terug had en dat ik terug kon. Ik zag daar de zelfde lijn maar de andere kant op en ik dacht bij mijzelf dat ze daarin zal zitten, maar nee. Daar zat ze ook al niet in. May vroeg hoe alles ging, maar door dat ik met drie dingen bezig was, kreeg ik Kelly’s telefoontje niet door. Ze sms’te mij daarin dat ze bij de Subway was waar we hadden afgesproken. Dus ik heb uiteindelijk een rondje door het centrum van Dalkeith gelopen om haar te verwelkommen. Nou Kelly van harte welkom in het koninkrijk Alba. Zoals de Schotten in het Gallisch noemen. Hopelijk heb je een niet al te vermoeiende vlucht gehad en kan je het waarderen om hier te wonen en te werken. Anders heb je tenminste mij nog om lekker tegen aan te lullen en dingen te vragen mocht het niet nodig zijn.
Het was inmiddels al rond de lunchtijd en we hadden afgesproken om een Sub voor de dag te nemen. Voor de vegetariërs waren er weinig keuzes, wat zeg ik nu geen keuze, maar één optie. De vega patty. Best lekker, ik nam er de sla, jalapeño’s, augurk, kaas, en ui bij. Jammie, lekker smullen maar ik zal dit niet te vaak doen. Kelly nam nog een drankje erbij en we zijn naar huis gegaan. Daar heb ik haar ontvangen op mijn kamer nog wat verteld over het werk en de aardige collegae die we hier hebben en May ge-sms’t of we konden komen. De schoenen weer aan de tassen gepakt voor de boodschappen en we konden door. May heeft Kelly en mij ontvangen met een kopje thee en een kommetje soep. Nog gevraagd of zij wat touw heeft om te zorgen dat Kelly haar internetkabel weer naar boven kon trekken als een van ons een privégesprek wil houden. Gelukkig had ze wat touw en konden we na het doen van de boodschappen haar kabel eraan vast maken zodat zij kan kiezen waar ze wil computeren. Haar kamertje is flink wat kleiner als die van mij en daarom heb ik haar uitgenodigd om zich zo vrij te voelen om hier te ontspannen met een laptopje en gezellig spelletjes te spelen als we er zin in hebben. De eerste foto’s van mijn netjes gedeeld en opgeruimd bureau zijn gemaakt.
Kelly heeft mij nog wat van haar foto’s van haar stage bij SAMREC (South African Marine Rescue & Education Center) Laten zien en ik heb na het eten mijn foto’s aan haar laten zien. Ik weet dat ik erg enthousiast ben in het maken van en over de foto’s achteraf ben en dat het misschien slim zal zijn om niet over van alles wat te zeggen, maar morgen gaan we gewoon verder met het kijken. Zo meteen komen haar eigen foto’s aan de beurt. De foto’s die ze mee had waren gemaakt door een collega van haar en Kelly stond er lief de pinguïns te voeren die op haar stage bedrijf waren gebracht. Het zijn voornamelijk African Pinguïns. Spheniscus demersus.
Na het toetje zijn we gestopt met mijn foto’s en heeft zij haar eigen foto’s laten. Erg leuke verhalen en enkele van haar foto’s laten je mond open vallen. Puik werk Kelly het wordt nog een heuse strijd om wie de mooiste foto’s hier maakt. Ik neem de uitdaging graag aan en we zullen het nog leuk hebben samen. Als we iets ondernemen. Maar goed dat je een camera hebt gekocht en ik ben erg te spreken over het werk dat je ermee hebt gedaan.
Cheers Wouter.