Koolmees is zwarte mees en grote mees is koolmees

De naamgevingen van dieren zijn niet altijd even fijn afgesteld als je het over het internationale front hebt. De ene keer wordt het een blauw genoemd in een taal en wij noemen het dan pimpel. Daarover heb ik mij vandaag ook alweer doen struikelen. Maar dit keer was er nog een taalverwarring. Zo kennen de mezen meerdere soorten die tevens verwarrende naamgeving hebben gekregen als je de talen vergelijkt. Nederlandse naamgeving voor de Parus ater is de zwarte mees, maar in de Engelse naamgeving is koolmees. Dat was voor mij verwarrend omdat wij Nederlanders een andere vogel uit exact dezelfde familie zo hebben genoemd de Parus major. In Schotland bekend als de grote mees. (Great tit.) Vanaf morgen neem ik ook nog eens mijn vogelgids mee om de Latijnse namen direct op te kunnen zoeken.
Peter Gilbert gemaild over de vorderingen die ik heb gemaakt met mijn enquête en ik vroeg hem of ze hem al hadden gedeeld met de Scottish Widlife Trust sociale netwerk pagina’s op internet. Maar voor zover ik weet heb ik er niks van te horen gekregen. In ieder geval heeft Sarah, collega van het team, het ook op haar status gedeeld zodat er meer antwoorden worden gegeven. Op deze enquête heb ik al wat meer antwoord gekregen dan op die van het dierenopvangcentrum. Way to go Scotsmen. Maar hoe meer antwoorden hoe beter dus verspreid het maar op internet. Het enige wat daarvoor nodig is , is het kopiëren van de URL link en het in een mail/status of twitterbericht te zetten en dan kan iedereen hem invullen.
De mail naar Naturalis heb ik verder getypt en het enige wat ik nu moet doen is de landkaart van Schotland aanpassen zodat ze kunnen zien waar ik het heb gevonden en niet de hele legenda erbij krijgen die niks met hun mail heeft te maken en dat ga ik zo direct aanpassen. Ik ben benieuwd of ze mij ook kunnen vertellen wat de woelrat/-muis is die ik op Bawsinch had gezien. Wie weet kunnen zij mij dat ook met een zekerheid vertellen van 100%.
De pleister van gister was los gaan zitten en ik heb hem er dan ook maar van af gehaald en even de wond frisse lucht en zonlicht te geven voor een sneller herstel. De losse huid eraf gehaald op het werk en ervoor gezorgd dat die huid niet ergens achter zou kunnen gaan zitten. En het herstel er hopelijk wat sneller gebeurd. Zo dat was toch fijner, nu kan ik mijn handen gewoon in mijn broekak steken. Of in mijn handschoenen voor het geval dat we flink aan het werk gaan.
Voor het geval dat we op het werk even konden rusten, had Rachael haar bijltje in de tas gedaan zodat ik weer antivampierwapens kan maken. Maar daar is vandaag niks van terecht gekomen en ik ben bang dat het morgen ook niet gaat gebeuren. Want op de planning van vandaag en morgen staat het maken van loopplanken op Pease Dean en Kelly vond het spannend er heen te gaan door de verhalen van Sarah over hoe mooi het daar kan zijn. De rit erheen was prima maar boven bij het reservaat aangekomen hebben we een probleempje gehad met het parkeren. Op de plek waar Sam wou parkeren stond nu een vier-bij-vier en wij stonden met onze aanhanger net goed. De andere auto was van een stel jagers die een ree hebben onthoofd en dat in hun achterbak hebben liggen. Het zal vast geen zooitje zijn geworden want wie zal nu een reeënhoofd in zijn achterbak laten liggen als er bloed uitstroomt? Nee jagers zijn wel slimmer als dat, als je het mij vraagt.
Die auto ging even later weg en Sam kon de transit plus aanhanger goed wegzetten voor het overig verkeer. Dan kan het werk beginnen het eerst wat er gedaan werd was het hout voor de loopplanken in het gebied sjouwen. Zolang je collega’s hebt en met spullen sjouwt is er altijd gevaar voor botsingen en dat is vandaag met Kelly gebeurd. Marion was bezig met een plank van de aanhanger te tillen en Kelly was net in gesprek met Sam. Zij stonden net in de draaicirkel van Marion. Sam had de dans ontweken, maar Kelly werd op de neus geraakt. Dat moest pijn doen. Eventjes rust genomen, althans Kelly, de rest op Sam na ging verder met werk. Sam vroeg hoe het met haar ging en na een poosje kwam Kelly sterker terug als ze ervoor was en heeft net zo hard als de rest gewerkt. Alles was nu in het gebied en we konden nog een stap vooruit. Nu moest alles dieper het reservaat in om te voorkomen dat er iemand iets mee neemt naar huis. Dat ook gedaan en ik heb geluncht, nu nog de gereedschappen naar de plaats van arbeid gaan. Dat ook weer gehad, de club opgedeeld in twee en ieder zijn eigen deel van het pad om op te gaan werken. Het voetpad is erg modderig geworden omdat het zo veel in gebruik is hebben de planten er geen vaste grond gekregen en het resultaat voor mens en dier zijn vieze poten. Gelukkig dragen wij schoeisel en morgen verruil ik de bergschoenen voor laarzen. Die kunnen wat beter tegen modder.
Het onderwerp dat tijdens mijn lunch werd behandeld waren problemen die de mens met zich meebrengen. Josh werd vanochtend gebeld en had een vriend die problemen heeft, die hij graag helpt en het ging over vrouwen, vrouwen zorgen voor de problemen bij mannen en mannen zorgen voor de problemen met vrouwen. Zoals Rachael al vandaag zei, mensen zijn als individu soms erg gezellig en leuk, maar als soort zijn wij gewoon troep. We zorgen straks nog voor onze eigen onvermijdelijke ondergang en daar kunnen we dan niks aan doen. Kelly kreeg te horen dat er een nucleaire energiecentrale in de buurt stond en dat bracht mij weer op het gebied van Tsjernobyl. Waar de mensen het gebied hebben verlaten, neemt de natuur het over. Hoe zal het dan zijn als er geen mensen meer zijn en de natuur zijn volle ongestoorde gang kunnen gaan? Dat zal mij mooi lijken om te zien, maar niemand is er dan om het vast te leggen of te bewonderen.
Zo veel gedaan als we konden en we gingen naar huis. Ik heb door de dag nog wat foto’s gemaakt van planten en het werk. Onderweg in de auto mijn ogen dichtgedaan en bij Dalkeith pas weer open gedaan. Uitgestapt voor onze deur en ik pakte er mijn vogelgids bij ik zal wel willen weten wat Parus Ater nu in het Nederlands. Niet lang moeten zoeken ik deed mijn gids open en daar had ik hem al. Parus Ater, de zwarte mees. Dan besloten maar direct de vogelgids in mijn tas te doen voor de volgende dagen in de buitenlucht.
De huur in mijn broekzak gestopt en naar May gelopen. Even opgezocht wat bakvorm is in het Engels, want Kelly wil nog een cake bakken. Dat onthouden en mijn schoenen buiten uitgestampt. Nu zie je een spoor van drie meter over High Street’s stoep lopen vanuit mijn raam. Want bij Pease Dean hebben onze broeken en schoenen flink wat modder verzameld. Over modder gesproken. Kelly, Marion en ik hebben nog overgegooid met modderballen als een stel kleuters en zij hebben mijn werkoverhemd betekend met modder op de rug. Maar goed, ik heb Kelly daarvoor al besmeurd met een paar handafdrukken van modder op haar broek. Morgen gaan ze lekker de was in. Aangebeld bij May maar geen gehoor gekregen. Dan maar de telefoon erbij gepakt. Ze zit in de Pub, het geld dan maar in de afgesloten brievenbus gedaan om te zorgen dat ze het heeft. De bakvorm moet dan maar even wachten, net zoals de cake. Terug naar huis om te ontspannen voor de rest van de dag .
Cheers Wouter.