De boom in

Dat was vandaag iets dat iedere werknemer op het SWT als optie te doen kreeg om de tijd wat te verdrijven .Het was namelijk niet zo erg actief vandaag. En Sam wou kijken of wij wisten hoe we met het klimgereedschap de boom in wisten gaan. Een eik hebben wij daarvoor gebruikt. Iedereen heeft een poging gewaagd, maar niet iedereen was even succesvol.
Gistere kwam ik erachter dat een band die ik zo nu en dan luister, in de studio bezig was met een nieuw album dat in september uit komt. Van alle artiesten die ik volg, zal ik graag een soort agenda willen hebben met een alarm wanneer er een nieuw album uitkomt. Dat zal wel zo handig zijn, maar lastig omdat er dan eens in de zoveel tijd er een alarm afgaat. En je dan moet kijken of je ze kan downloaden of kopen. Ik heb een paar cd’s die ik nog niet kan vinden.
Na deze cd die ik gister zat te luisteren zal ik naar bed gaan, dat geeft Kelly nog wat tijd om achter de tv te zitten en dan kan ik rustig gaan douchen en tandenpoetsen. Ondertussen zat er voor mij niet veel meer op en ik pakte het puzzelboekje erbij en kwam wat verder. Wel met spieken, maar anders zal ik geen vooruitgang boeken. Enkele woorden zijn voor mij nog nieuw en dan vooral de manier dat ze het brachten, maakte het niet altijd even duidelijk voor mij. Ik ben erachter gekomen dat ik nog steeds verslagen kan typen die langer zijn dan nodig. Dus ik heb het in twee weken Handa nog niet verleerd.
Vanochtend was ik wakker om 6:00 uur maar ik viel weer in slaap tot 7:00 gelukkig maar, want ik had geen zin om half-vermoeid de dag te beginnen. En na 7:00 uur was ik wel goed uitgeslapen om de dag door te brengen. Met het goede nieuws dat in de twee weken dat ik weg was de Euro was gestegen. Dus minder verlies gemaakt in omwisselen van wisselkoersen. Het geld heb ik al voor de rest van het verblijf in Schotland gepind. Dus daar zit voor mij geen kosten meer aan.
Een aflevering gekeken van de twee die ik nog achterliep en toen met Charlotte op Skype zitten te praten. Zij wou weten wat ik voor souvenir wou. Ik hoef niks, maar als je wat meeneemt, wat dan ook dan zal ik het gebruiken, neerzetten, dragen of wat de bedoeling er dan ook voor is. En liever een verassing dan dat je het mij vraagt. Dat vind ik fijner om te krijgen dan iets dat ik al weet dat ik krijg. Ik ben vandaag wat eerder vertrokken omdat ik nog langs de Tesco zal gaan voor de donuts om de 114 dagen in Schotland te vieren met de collega’s. Kelly ging mee en ik betaalde met het zelfscansysteem, dat erg anders is dan die van de Albert Heijn. Alles is gelukt en het wisselgeld gekregen. Dus we liepen door naar Hardengreen. Een opmerking van Kelly over de Lidl plastictas die ik had meegenomen voor de donuts, heeft de inhoud van mijn rugzak verwisseld met die van de plastictas. Als iemand nu vraagt wat erin zit heb ik niks te verbergen. Want de donuts zijn lekkerder als je ze niet verwacht te krijgen. Maar niemand vroeg ernaar.
Ik vroeg Sam nog over de handelingenlijst die hij zal moeten invullen, tweemaal. Ik had het hem nog gegeven via de USB stick met de foto’s die ik van collega’s had gemaakt, maar hij heeft er daarna niet meer aan gedacht tot vandaag. Door google translate handelingenlijst te laten vertalen, heb ik dat antwoord ingevoegd bij Window’s om te kijken waar hij was bewaard. Sam heeft hem daarna nog eens opgeslagen op het bureaublad en ingevuld. Zo ver ik weet. We hadden het ook nog over de vrije dagen. Kelly was benieuwd of ze pinksterren kenden, wat vandaag in Nederland was. Maar daar kwam niet zo’n duidelijk antwoord uit. Wel hoorden wij dat we volgende week twee dagen vrij hebben dus een te lang weekend als je het mij vraagt. Mooi weer dan gaan we de toerist uithangen, slecht weer dan gaan we binnen de toerist uithangen of gaan we aan onze verslagen werken. Er is altijd wel wat te doen. Maar een drie daagse werkweek heb ik één keer eerder gehad en toen ben ik naar Fort William gegaan. Dat is een goede poos geleden.
Met zijn zessen in de auto, op naar Roslyn Glen, waar Sam ging kijken naar Snowberries en duizendknoop. Ik kon niet langer wachten op de zoete jam in de donuts en deelden de eerste vijf uit. Sam kreeg daarvan de laatste. Paul zei dat we flink wat donuts aten op het werk en dat we daardoor op de politie leken was Calebs antwoord. Niet dat we het erg vinden, maar het is gewoon een feit dat werd geconstateerd. Doorgegaan naar een ander reservaat, waar we met zijn allen gingen kijken naar Japanse duizendknoop dat ook weer door de Victoriaanse werden meegenomen. Hier en daar Sam laten verven en wij gingen kijken. Dezelfde plek waar vorige maal weinig planten zichtbaar waren was nu voor een groot deel bedekt onder groot hoefblad. Dat je goed kan gebruiken als paraplu of zoals Josh deed hoed. De laatste donuts uitgedeeld en de laatste had ik dit keer opgegeten. Ik weet dat het netter staat als ik hem voor Sam had overgelaten, maar iedereen heeft een zwak en de mijne is donuts.
Nu ging de auto verder het pad in en deden we het rustig aan. Sam vroeg of iemand nog in de boom wou klimmen en ik vind klimmen altijd leuk. Ik dacht dat hij bedoelde zonder klimgereedschap in bomen die al vrij laag takken hadden, maar dat was dus niet het geval. Het touw was gelegd en het harnas werd eruit gepakt. Uitleg gekregen en daar ging ik. Het was eventjes leren hoe je met je heupen jezelf omhoog moest gooien en met je handen de knoop omhoog moet duwen om zo beetje bij beetje tegen de eik op te lopen. Bloody Oak, klinkt als een slechte horror. Maar ik was er wel eventjes tegen gevallen. Mijn elleboog bloedde, geen tijd voor pleisters en zo groot was de wond niet. Ik kwam aardig hoog. Geen last van de hoogtevrees en nu weer naar beneden. De knoop omlaag duwen en zo rustig naar beneden zakken. Beneden uit het zweterig harnas en rustig gezeten. Mijn zonnebrand uitgeleend en ergens tussen het uitlenen en het terug krijgen de dop verloren. Dat gebeurd ook altijd. Net als je je best doet het niet te laten gebeuren. Op Sam landde er nog een soort kever waarvan hij foto’s wou. Een lange antenne met vier bruine vlekken op het beige lichaam. Iemand een idee? Ik zal het morgen weer vragen aan Sam. Eventjes zat ik met mijn statief in mijn handen en hij is weer gebroken. Toch niet zo’n goede kwaliteit, maar ik ga niet voor een nieuwe halen. De kans is te groot dat die ook weer kapot gaat ook al is het in het garantietermijn. Het vertrouwen in de kwaliteit is achteruit gegaan. Als ik hem nodig heb gebruik ik hem en anders laat ik hem in de tas.
Terug op Hardengreen wou Kelly wat foto’s zien van wat het SWT als gevaarlijke bomen ziet. Dat duurde even. Voor het verslag van Kelly wou ze nog wat een en ander papier werk hebben zoals een management plan en dergelijke. Terwijl zij dat kreeg en nog wat bladen van het SWT uitkoos heb ik mij aangemeld op Dropbox en Sam de nieuwe Handa aanwinsten laten zien. Ik kwam er alleen achter dat mijn limiet bijna bereikt is dus nu maar hopen dat ik de foto’s in de publieke map kan verwijderen of er moet iemand nog mijn foto’s willen ontvangen. Daarvoor zou ik nog meer ruimte krijgen. Een andere optie is mijn foto’s verwijderen en zorgen dat andere ze dan ergens anders hebben opgeslagen. Maar ik zal eens kijken wat het wordt.
Onderweg naar huis bijna het zonnepaneeltje vergeten, maar terug gelopen en hem gehaald. Thuis verder gewerkt aan het verslag, het werk op Handa uitgetypt. Kelly ging nog wat boodschappen doen voor het avondmaal en daarna hebben we heerlijk gegeten. De Indische currykleur op onze borden was het enige overgeblevenen. Naan brood met saus en fruit.
Cheers Wouter.