Plukken, versnipperen en uitdrogen

Dat is de manier van Reuzenbalsemien uit je gebied te krijgen. Geen andere methode is geschikt om alleen die pest uit het gebied te krijgen en het helpt als je een goed aantal mensen hebt die het met of voor je doen. En vandaag stond dat bij ons op het programma. Bawsinch, de plek waar ik zo veel leuke beestjes heb kunnen zien, is de plek waar deze bloem groeit. Vervloek de Normandiër die deze bloem mee heeft genomen naar het Verenigd Koninkrijk, alhoewel hij ons vandaag werk heeft bezorgd, ziet het SWT het liever niet dat deze daar groeien. Ze nemen het gebied helemaal over als we er niks mee doen. Dus plukken maar.
Gister nog heel eventjes Britse tv gekeken. Het was een programma over mensen met onderdakproblemen. Zag er interessant uit, maar ik heb het niet lang gekeken. Bedtijd kwam er weer eens aan en ik wou niet al te lang opblijven. Dus daarom heb ik de computer maar afgesloten en gaan douchen voor de nachtrust die ieder van ons nodig heeft.
Vanochtend kreeg ik een mail over de skivakantie, Charlotte zal graag willen dat ik mee wil gaan.
De pen waarmee ik schrijf is een beetje aan het irriteren, maar ik heb de inkt betaald en ik ga hem ook zo lang mogelijk gebruiken totdat er geen inkt meer uitkomt of er geen vasthouden maar aan is. Een manier gevonden om er toch nog mee verder te kunnen schrijven en afwachten wanneer het echt niet te houden is. Dat vind ik zo vervelend aan pennen met een druksysteem, die kunnen kapot gaan voordat de inkt op is. Het zijn vooral de pennen die je ergens bij krijgt die het begeven bij mij. De pennen die ik gekocht heb blijven langer mee gaan dan de gratis pennen. Alsof er een verschil is tussen pennen.
Op naar Hardengreen voor een dag werk. Paul, Caleb en Josh zouden ons opwachten bij Bawsinch, dus ik verwachtte alleen Sam op het kantoor, maar er was nog iemand een vrijwilligster die onder de naam Jo bekend staat. Ons netjes aan haar voorgesteld en nog wat gesproken. Het blijkt dat zij pas een maandje terug is van een reis en leven van Nieuw Zeeland. Dat werd dan ook een goed gespreksonderwerp voor de rest van de dag. Het was best wel interessant om te horen wat zij allemaal van anderhalf jaar in Nieuw Zeeland heeft geleerd. Al de goede vleesproducten blijken te worden verscheept naar het buitenland en het mindere kwaliteit blijft in het land. Maar je mag daar jagen in de seizoenen en het dan eten. Maakt niet uit wat, het meeste dat je toch schiet wordt gezien als pest zoals hermelijn of ree. Dat de Britten er weer mee naartoe hebben genomen. Dus zo kan je een goede geiten- of reeënbiefstuk schieten voor thuis. Het vegetarisch in Nieuw Zeeland blijkt minder te zijn, maar alsnog wil ik er een keer heen. Wat ze ook mag zeggen. Oh ja ze is trouwens kok geweest.
Voordat we bij Bawsinch kwamen zag ik iets nog de weg oversteken. Het was klein en zag en bruinig uit. Ik dacht aan een gewone eekhoorn (Sciurnus vulgaris), maar Sam zei dat het een wezel (Mustela nivalis) was. En ik gelukkig was er een te hebben gezien op Sailsbury Craig, omdat ze voornamelijk een verscholen leven leiden. Bij Bawsinch aangekomen gingen we op zoek naar reuzenbalsemiek, maar we hebben nog meer gezien. Onder andere een voetbal die nog redelijk doet, een fiets zonder wielen of zadel, een goed aantal lege flesjes zelfs een plastic prullenbak en een andere pest. De grijze eekhoorn, toen we er een zagen begon Kelly over het BBC Wildlife dat ik thuis had liggen. Er was een kwestie behandeld of de grijze eekhoorn (Sciurus carolinensis) nu wel of niet moet verdreven worden. Degene die tegen de stelling was, heeft als argument gebruikt dat de meeste mensen de eekhoorn willen uitdrijven omdat het een andere kleur heeft dan de gewone eekhoorn (Sciurnis vulgaris). Sam heeft ons nog duidelijk uitgelegd dat het een heel andere soort was dan de rode eekhoorn. Morgen maar het blad meenemen om het hem te laten lezen hoe deze vrouw over de eekhoorntjes dacht. We hebben ook nog roodborstjes (Erithacus rubecula), blauwe reigers (Ardea cinerea), Canadeense ganzen (Branta canadensis) en grauwe ganzen (Anser anser) gezien. De laatste vanaf de reiger was toen we op het drijvend eiland van Bawsinch waren. Er is een stuk gebied dat aan het water ligt van Bawsinch dat door de wortels van de planten vast wordt gehouden, onder die wortels liggen meters van modder en daarna raakt het pas de grond. Als je erop springt dan voel je de ‘grond’ trillen. Best wel interessant, alleen moet je oppassen dat je je voeten op de juiste plek zet want anders gebeurd er wat leuks. Dan zak je door de modder zoals bij Kelly was gebeurd, de laarzen helpen dan wel, maar dat was niet lang genoeg, het kwam bij de tweede keer tot haar knieën. De lieslaarzen die SWT in Dalkeith heeft hebben gaten dus die helpen ook niet helemaal.
Waarom ik de verrekijker had meegenomen wist ik niet, maar het was goed handig uitgekomen. Omdat Sam even met een verrekijker wou kijken of er nog wat groeide op een andere drijvend plateau dat lastiger te bereiken was, anders was het extra gewicht geweest. Maar we hebben er ook nog een Torenvalkje ( Falco tinnunculus) mee kunnen zien die langs Arthurs Seat vloog. Dat heb ik vandaag ook geleerd. De heuvel langs Bawsinch is gewoon Arthurs Seat. Na vier maanden er nu en dan heen te zijn geweest heb ik nog niet gedacht om te vragen welke heuvel er nu langs lag. De witte vlek die op Arthurs Seat zichtbaar was, hebben wij kunnen verklaren door mijn verrekijker, toch maar goed dat ik hem heb meegenomen. De witte vlek is gewoon een groot toilet voor een van de roofvogels daar. Dat weten we nu ook weer.
Mijn camera dit keer niet meegenomen, maar ik heb hem ook niet nodig gehad. Het komt waarschijnlijk doordat het draagtasje kapot is gegaan, waardoor ik hem niet zo snel mee neem. Maar ik kan het tasje nog altijd om de camera doen en het dan gewoon met het lint van de camera om mijn nek hangen. Kelly had haar camera wel meegenomen en had foto’s gemaakt van de grote reuzenbalsemieks die we hebben gevonden. We hebben even niet kunnen meewerken. Het gebied waar Sam nu met Paul mee bezig was, was erg ontoegankelijk en wij zouden alleen meer tijd in beslag nemen dan hem geven als we wouden helpen dus we hebben staan te praten over rijlessen, rijden en het werk. Best wel leuk, Kelly kon er alleen minder tegen. Zij wou helpen en niet wachten, maar soms help je juist door te wachten. Dus dat is iets wat zij dan door moet krijgen.
Samen met Kelly waren wij de enige die doorreden met de auto van SWT, de vertrouwde Transit doet mij geen kwaad en wij moeten toch die kant op. Sam maar gevraagd waarom wij niet konden helpen in dat kleine gebiedje waar hij bezig was. Voor mij was het duidelijk geworden. Het een en ander wou Kelly nog van de Tesco hebben dus we zijn doorgegaan om wat boodschappen te doen. Ik voelde al een snaaibui opkomen en ging voor de vier donuts van £1,-. Kelly had wat meer nodig en ik kon me niet inhouden om de Marmite te halen dat Charlotte zo verafschuwd. Het kan toch nooit zo kwaad doen? Maar ik wist niet meer of de Vegemite of Marmite was en ik zal beide toch eens moeten proberen. ‘Land Down Under’ heeft er nog een zin over gekregen van Man at Work. ‘I asked the man, do you speak of my languague. He just smiled and gave me a vegemite sandwich.’ Dus zo erg kan het toch nooit zijn? Beide potjes maar in de wagen gezet en Kelly verteld dat ze het terug krijgt. Bovendien waren we toch door de Hazelnootpasta. En wou zij een van de potjes wel betalen. Thuis hebben we het eens geroken. De Marmite vond ze beter ruiken dus de Vegemite heb ik op mijn rekening genomen. Allebei de producten zijn uit gist onttrokken als bijproduct van bier. Sorry jongens, geen restanten van bier in het product. Misschien dat dat het wel beter maakt. Ook zijn beide producten geschikt voor mijn dieetwensen, vegetarisch.
Kelly had even zin om wat te doen dus wij hebben vier op een rij gespeeld. Van zeeslag werd ik gek en dat duurt wat langer. Het was vier op een rij of het was wie ben ik. Dus zij koos voor vier op een rij en een vijftal potjes gespeeld. Enkele gewonnen maar grotendeels verloren. Ik geef niet op Kelly maak je maar klaar voor een heuse comeback.
Cheers Wouter.