Gadverdamme

Dat ik het gekocht had om te proberen na die tijd dat Charlotte het met die afschuw in haar stem had verteld. Kan ik wel uitleggen, het proberen ervan ook nog wel, maar dat ik een hele boterham met marmite heb dat dan weer niet. Ik vond het al niet te eten na de eerste happen. Ergens zit er een knopje ingeschakeld die ervoor zorgt dat ik het eten niet kan weggooien en het gewoon moest eten. En dat had ik vandaag liever niet gehad. De marmite was veel erger dan de honderd jaar oude eieren uit Hong Kong. Die nog naar ei smaakte. En Marmite smaakt nergens anders naar om het mee te kunnen vergelijken. Het smaakt gewoon naar marmite en dat is een smaak die je nergens anders mee kan vergelijken. Dus ja, mocht je het willen proberen. Zelfs aan mij krijg je het daarna niet kwijt. Vanochtend maar mee in mijn tas genomen en gekeken of iemand het op het werk zal willen hebben. Sam heeft de Marmite geaccepteerd, want zijn vrouw gebruikt het als de paarden ziekjes zijn. Hij liever dan ik. Ik hoef dat spul mijn leven lang niet meer te zien. Het was zo apart, dat ik alles zal doen om het niet meer te moeten proeven.
Voor het slapen gaan nog wat zitten te puzzelen en een puzzel afgekregen. Sam nog de foto van mijn treinkaartje opgestuurd om te zorgen dat ik die £37.90 ooit terug krijg. Moet er alleen nog achteraan gaan anders krijg ik het te laat en zit ik in Nederland. Dus dat wordt morgen maar eens over beginnen. Nog een potje patience geprobeerd te spelen, maar ik heb er nog niks van gebakken. Vanochtend heb ik het nog eens geprobeerd, maar nog steeds moet ik oefenen om het goed te kunnen.
Nu komt het ik wou weten of de mites om het zo maar te groeperen te eten waren, op de achterkant van het potje marmite stond een gedicht over iemand die het heerlijk vond. Zo erg kan het dus niet zijn, maar die meid van 17 moet gek zijn geweest. Net zoals alle Nieuw Zeelanders die eraan verslaafd zijn als ik Charlotte moet geloven. Ik heb al bij de eerste hap in mijn gedachte het uitgespuugd. De happen gingen wel, tot ik het zo vaak op de tong heb gekregen dat ik het erg goed proefde. Gatverdamme dat is echt niet te vreten. Nog maar een klein korstje met marmite en dan is het horror voorbij, die waren het moeilijkst. Kelly zat langs mij en zat mij volgens een beetje uit te lachen. Ze had het gister geprobeerd, maar nee was er ook niet echt over te spreken. Zij had het weggegooid. Had ik dat ook maar gedaan, nu moet ik er niet meer aan denken. Charlotte vond het leuk om te horen hoe ik lag te creperen van de vieze smaak. Zo dat was de laatste hap. Geen haar op mijn hoofd die ooit nog eens dat spul wilt proeven, geen haar. Die gaan dus mee naar het werk om weg te krijgen. Weg uit het huis.
Wat vroeger naar het base gegaan omdat Julian er zal zijn. Julian zal Sam naar Linn Dean rijden waar we nog niet eerder zijn geweest dus dat was wel zo handig. Op het werk stonden er een paar verrassingen te wachten. Rachael had haar haar kort laten knippen, een nieuw gezicht die onder de naam Jamie gaat en Adam kwam weer langs. En je weet wie je daar zo blij mee maakt, Josh. Julian had ik gevraagd of ik mijn bergschoenen of laarzen aan moest doen die ik had meegenomen. Laarzen zijn niet altijd nodig dus hij zei dat schoenen genoeg waren, maar ik had liever mijn laarzen aangedaan, want mijn schoenen zijn door het natte gras nat geworden. Ze geven wel meer steun dan laarzen, maar zijn minder goed bestand tegen water. Het was een goede volle bus onderweg naar Linn Dean. Maar iedereen paste erin. Aangekomen bij het reservaat dat langs een snelweg ligt, is iedereen uitgestapt en zijn we door gelopen naar het gebiedje met Jenevers. De jenevers waren een ruime poos geleden geplant en destijds beschermd door boombeschermers (de plastic hekjes die je om bomen kan doen) om te zorgen dat er geen wild maar aan kan zitten. Ze zijn nu oud en sterk genoeg om het wel te overleven en als we ze er langer om hadden laten zitten dan wordt het een groter probleem. Dus we gingen ze eraf halen met tangen knippen en met de handen trekken. Wel met handschoenen want ze hebben goede naalden. Dat was bij een boom makkelijker dan bij de andere , want bij de ene boom zijn er minder takken door het gaas gekomen dan bij het andere en iedere boom is anders gaan groeien. Uiteindelijk is alles gelukt en hebben we de boombeschermers in zakken gedaan. Naar boven gesjouwd en lunch gehouden. Marion deelde nog wat chocolade uit dat een Jubileum van Koningin Elisabeth de Tweede vierde. Maar niet iedereen is zo blij met de koningin, de fabrikant heeft alleen de verpakking aangepast om het sneller te kunnen verkopen.
Juilan nog gevraagd hoe het zat met het onderzoek dat wij konden doen voor hem. Hij zei dat het lastig was om met Ken in contact te komen omdat hij nu op vakantie was en nog niks met Julian erover had gesproken. Julian had wel een idee. In Bawisnch zijn er wat door de man gegraven ponden die wat amfibieën hebben. Als we nu konden kijken wat voor dieren er dan in zitten zal dat helpen. Dus dat klinkt wel interessant, alleen hebben Kelly en ik geen ervaring met het zoeken van amfibieën. Sam heeft dat wel en Paul trouwens ook. Je kan werken met zaklampen in de avond of met flesvallen waar ze dan in gaan zitten. Het beste zal de zaklampen werken als we in de avond gaan kijken wat we erin kunnen zien. We moeten alleen wel rap beginnen, want na drie weken zit het werk er voor ons al op. Maar nu moet het alleen nog van start gaan. Voor de zaklampen konden we misschien terecht bij LARG (Lothian Amfibian and Reptile Group), voor het transport zijn we afhankelijk van bussen, omdat we geen rijbewijs of vervoer hebben. Dat was dus wel een puntje, maar laten we maar zo snel mogelijk beginnen. Anders heb ik nog mijn enquête, waarover ik met Julian sprak. Die is nog niet echt denderend geworden omdat ik niet in contact ben gekomen met degene achter de sociale media, balen dus.
Mijn handen begonnen weer het winterse dode vingers te vertonen die weer terug kwamen bij het rijk der levenden in de middag. Waarschijnlijk is het niet de kou die het doet, maar meerdere weersomstandigheden. Zal het dan maar eens in de gaten gaan houden om er een beter beeld van te krijgen. In ieder geval is het (nog) niet levensbedreigend. Ik loop er al jaren mee rond.
Jamie had Kelly nog verteld over een Nationaal Park waar je naartoe kan gaan met de bus. En zij wou er graag heen. Zelf houd ik het liever nog wat dichter in de buurt van Edinburgh. Bovendien zijn er genoeg musea waar we heen kunnen en heeft ze Sailsbury Craig nog niet gezien. Dus we zullen het er nog over hebben. Voor school hoef ik niet veel te doen, maar Kelly heeft alleen nog maar verzameld en verzameld en niks uitgewerkt. Ach het is mij geen zorg, het is haar en niet ons of mijn werk.
Terwijl we ons verdeelden in drie activiteiten zat ik bij het afvalruimen met Kelly en Marion. Het was dat iemand zo erg bezig was dat ze hele plastictassen met afval hebben neergegooid. Zo veel mogelijk staan te ruimen en het zag er wat beter uit. Caleb, Rachael en later ook Adam waren bezig met de bovenste draad van het hek te repareren. Josh, Jamie en Adam waren bezig met het eruit krijgen van het oude bord. En Jamie had er wat meer geluk of geduld voor dan Josh. Maar beide zijn het gelukt. Na het afvalruimen nog Adam geholpen met het prepareren van het nieuwe bord. De bouten erin en met zijn alle gekeken waar we ze zouden zetten. Daar met het stootijzer, de spades en de tweespade om het zo te noemen (een mechanisme waar je twee spades aan elkaar hebt door middel van een scharnier en lange handvaten) gaten mee gegraven. Diep genoeg om het goed stevig te laten staan. Josh was er tot zijn knieën ingekomen. Dus dat is diep genoeg, ook nog nagemeten met de boommeter van Rachael.
Terug bij de base nog nagevraagd of iemand een naaimachine had om mijn cameratas te kunnen maken. Als het niet lukt zal ik naar de Timpson moeten gaan die normaal kleding repareert. Misschien lukt het daar, maar eerst hopen of de oplossing van Sam lukt. Met een stevige naald en draad is hij wel bereid om het te proberen. Zelf had ik hem ook niet erg strak genaaid wat het probleem was. Rachael gaf ons een lift tot WHSmiths en daarna zijn we thuisgekomen. Ik heb nog wat panorama’s gemaakt van Handa en wat tv gekeken.
Cheers Wouter.