Tot morgen

Tot morgen, iedereen die mij morgen op staat te wachten op Schiphol, tot morgen Charlotte, morgen zie ik je weer. Tot morgen Nederland, nog maar een nachtje slapen en dan ben ik weer terug.
Gisteren was ik al begonnen met het voorpakken van mijn spullen en daar ben ik vandaag bijna klaar mee. Ik heb nog alleen de spullen die ik vandaag nodig heb nog eruit en dan is het tijd voor mij om met de volle bak naar huis te gaan. Vliegend terug naar Nederland. Het land dat ik vijf maanden geleden achter mij heb gelaten en had vervangen met Schotland dat mij goed heeft ontvangen. Maar goed, er is geen plek zoals thuis en dat ligt nog steeds in Nederland. Charlotte heeft vandaag haar vlucht genomen en heeft (zo lief als ze is) wat mee in haar koffer genomen. Daarover hadden we goed afgesproken wat zij mij wou nemen. Ik heb niks gedwongen en al het andere in mijn tas gewrongen. En nu is het echt alleen maar mijn toilettas en mijn laptop die in de tas moeten.
De was die we gisteren hadden gewassen en voor het slapen hadden opgehangen waren nog niet helemaal droog. Dus ik heb ze vanochtend nog in de droogtrommel gedaan en viermaal rondjes laten draaien in de centrifuge stand. Ze waren nog vochtig. May was langs geweest met een werknemer van ScotGas voor de radiator van Romano. Die als ik het goed heb gehoord dinsdag wordt gemaakt. Hen maar gelaten voor wat het was en aangekleed. De was laten drogen en de dag begonnen met een boterhammetje.
Omdat ik weinig dieren had kunnen fotograferen had Charlotte haar foto’s aangeboden om te gebruiken voor het fotoalbum dat ga ik inderdaad doen. Ik ga ze gebruiken en Charlotte hartstikke bedankt voor de foto’s. Dan kan ik meer laten zien dan die paar dieren die ik had gefotografeerd. Doordat ik mijn tas aan het pakken was kwam ik erachter dat ik mijn camera had laten liggen in de auto van Rachael. Haar nummer opgezocht bij Facebook en ge-sms’t. Een status met haar erin geplaatst zodat ze die melding ook krijgt. Ze reageerde later wanneer zij hem kon brengen. Ik zei dat ik na 1 uur met Charlotte naar het vliegveld was, maar dat Kelly wakker zou zijn. Het kon ook gemakkelijk een uur eerder, maar ik wist niet of Kelly toen al wakker zou zijn.
Voor het geval dat er iets niet past hebben we al een doosje gemaakt voor de post. Wat gevonden dat ik met de post zal kunnen opsturen en langs de WHSmiths gaan. Het pakketje woog 3,562 Kilo (ik kan er naast zitten op de laatste twee decimalen.) en om het zo op de post te doen kostte mij £35.10. Het was goedkoper om het door twee te doen dus vroeg ik naar dozen. Zoals ze thuis doen met het verkopen van dozen, kennen ze niet. Ze gaven mij een doos en ik ging op zoek nadat ik het pakketje thuis weer had gezet naar een doos bij B&M. Langs Lothian Buses voor het kaartje van vandaag en bij B&M hadden ze niet. Bij Farmfoods hadden ze wel. Die maar meegenomen. Charlotte had al samen met Kelly had andere doosje ingepakt en daarop had ik het adres geschreven. De doos die ik had meegenomen was groter dan ik had verwacht. Nog een boterham eten voordat Charlotte naar het vliegveld werd gebracht.
Bij het wachten op de bus trakteerde zij me nog op een cakeje. Dat heerlijk heeft gesmaakt. Aangekomen op het vliegveld ging ze naar de incheckbalie. Ze was aan de vroege kant dus ze had in ieder geval haar Boarding Pass. Ik liep naar de wc en had nadat ik een wc had gevonden, met slot, zonder wc-papier op de bril of schoenen op de vloer. Zin in een chocolade snack. Ik koos er een uit en je raad nooit wat er gebeurde. De machine gaf mij het snoep niet. Ik liep terug naar Charlotte die het een en ander had geprobeerd en het lukte haar niet. Misschien kreeg ik als ik het nog eens probeerde tweemaal de lekkernij, maar dat was het niet geworden. Charlotte at ervan mee en ik wou er nog een. Mijn geluk zat niet mee. Voor twee van de Double Deckers betaalde ik de prijs van drie. Het is het net waard. Ik was bij de eerste keer bijna haar paspoort vergeten, maar rende naar het apparaat waar ik het had opgelegd. Niemand had het meegenomen. Ze heeft ze veilig in de tas gestopt.
Charlotte liep door de douane. Ik liep door naar de bus, stuurde haar nog een sms’je en we vertrokken. Het duurde wel even voordat ik bij het National Museum of Scotland uit stapte en naar de bus liep. Daar was lijn 49, die kan ik hebben. Met mijn sprint heb ik het gehaald, bijna een deur tegen mij aangehad. Een automobilist had mij even niet door, maar ik wist hem te ontwijken. Zijn al die jaren voetbal niet voor niks geweest. Een goede sprint en de mogelijkheid tijdens het rennen te ontwijken. De bus in, naar huis. May belde nog om te kijken hoe laat ik thuis was voor de borg. En hoe laat ze dan nog langs kan komen. Ik had de tijd precies goed. Eventjes begonnen met typen en dan met koken. Aardappelen en bonen met een ijsje als toetje.
Zo meteen lekker rusten en dan door naar bed.
Cheers Wouter.