Varen-oorlog

Wat doe je als je in een heuvel werkt dat bedekt is door allemaal varens, om precies te zijn, allemaal pteridium (geslacht) en je wilt de sleur een beetje breken. Om mee te beginnen ben je erachter gekomen dat pteridium ( of makkelijker af) varens. In weinig gevallen dat je ze eruit trekt, de wortels achterlaten in de grond. Dan merkje dus dat het prima speren kunnen zijn en aangezien ze geen scherpe punt hebben niemand pijn doen. Pogingen om je collega’s te raken met deze ongevaarlijke speren. En zo start je een oorlog dat niemand verwond. Best wel gezellig, Kelly had deze oorlog niet overleefd, en ik waarschijnlijk ook niet. Maar het was geen wedstrijd. Sam gaf mij nog de tip om de bladeren op enkele achteraan af te halen zodat hij minder luchtweerstand heeft en toch recht blijft. Dat heeft geholpen, Kelly recht op haar heup geraakt. Maar zelf ben ik ook wel goed geraakt zo nu en dan.
Het is erg toevallig twee contacten op Facebook hebben dezelfde voornaam en delen dan ook nog eens dezelfde verjaardag. Marc ken ik van school en de andere Marc is weer goed bevriend met mijn broers dus beide Marc gefeliciteerd met deze dag.
Ik heb nadat alles wat verder getypt aan het verslag, het werk van gister heb ik eventjes uitgelegd in enkele alinea’s. Dat was gedaan en het werk van vandaag moet ik ook maar eens verklaren in een klein stukje tekst. Het verslag telt nu ongeveer 39 pagina’s en er moeten nog foto’s en dergelijke bij dus dat wordt nog wel wat meer. Ik ben benieuwd hoelang Agaath erover doet om het te lezen. Ik bied alvorens mijn excuse aan voor het boekwerk dat ze te lezen komt te staan.
Het duurt niet lang meer dat mijn avontuur in Schotland ten einde gaat. Nog maar twee weken en het werk zit erop en nog twee weken voordat Charlotte land op Edinburgh Airport en nog drie weekjes voordat onze vlucht naar huis staat geboekt. Ik zal de gezelligheid bij Scottish Wildlife Trust, Dalkeith gaan missen, maar ik verlang ook wel weer terug naar het leven in Nederland. Het makkelijk praten in Nederlands zonder te moeten nadenken hoe ze dit en dat noemen en hoe je de zinnen moet zetten. Het wordt vast wel weer lastig. Schotland heeft mij meer laten zien dat ik had verwacht, het volk en mijn collega’s hebben mij meer thuis laten voelen dan wat ik had gehoopt, maar mijn thuis ligt bij mijn vrienden en familie die ik nu misloop. Wie weet keer ik in de vakanties later terug om Sam een handje te helpen.
Kelly zei dat het vest van Scottish Wildlife Trust een beetje te dik is voor haar. En dat ik hem mocht gebruiken als ik er zin in heb. Als Sarah voor mij dan een vest meeneemt, eentje zoals Josh heeft gekregen, dan ruilen we de vesten om. Kelly heeft liever een dunnere zodat haar windstopper nog past. Ik stem daarmee in, maar moet ik nog wel een vest krijgen. Maar zo veel haast heeft dat ook weer niet. Wil hem alleen krijgen voordat ik terug ben naar Nederland.
Op Hardengreen hebben we nog wat gehangen en Jamie had een vriend meegenomen die ons een dagje (misschien wel wat meer) komt helpen. Altijd gezellig, meer zielen meer vreugd, meer handen, minder werk. Dat was dus positief. We gaan naar Pease Dean waar we Pteridium hakken, met slashers. Ze lijken op Billhooks alleen zijn ze dan wat botter en hebben ze een langere steel. Het was vooral de bedoeling dat je bij de jonge eikenbomen het vrij maakt en kijkt of er in de beschermers gras groeit. Zo ja: dan haal je de tie strips van de paal los en til je ze op om zo de grassoorten eruit kunnen halen. Zo nee dan ga je door naar de volgende boom. Toen Sam een jonge gewone pad vond, vroeg ik of hij hem nog tien minuutjes kon vasthouden. Ik rende door de brandnetels en varens naar de tas om mijn camera te halen en rende weer terug. De camera heeft vandaag zijn werk weer gedaan.
Alle bomen zijn gedaan en we gingen weer naar beneden. Ik had nadat Sam de pad had gevonden, mijn camera meegenomen. Het vingerhoedskruid vastgelegd en nog wat collega’s gefotografeerd. Ik kreeg nog het idee om Marion en misschien nog wat andere collega’s uit te nodigen voor een drankje bij een van Schotlands pubs, op de laatste werkdag de vrijdag dat Kelly nog werkt. Dat zal vast gezellig worden. Maar eerst overleggen met Charlotte of zij dat een leuk idee vind, om laten we ervan uit te gaan dat het een klein groepje wordt, met zijn vieren een drankje te nemen op een avond. Dan ga ik het Marion nog vragen en dan kunnen we kijken of het wat wordt.
Kelly had de M&M’s meegenomen naar het werk, het waren de Rood-Wit-Blauwe M&M’s omdat het een feesteditie was. In Nederland kennen we de Oranje M&M’s als feest editie en hier kennen ze de kleuren van de Union Jack. Sam was ooit in Amsterdam geweest toen hij vier uur op zijn vlucht moest wachten en zag toen alles in het Oranje. Nederlands kunnen al raden welke dag dat dan moet zijn geweest. Maar het was voor Sam wel wat moeilijk om door de stad te lopen in tegengestelde richting als er een kudde Amsterdammers (en andere Nederlanders) de andere kant op willen. Hij had ook nog eens twee kinderen waar hij en zijn vrouw op moesten letten. Of het elke dag zo Oranje was, werd geantwoord door iemand die hij het had gevraagd. Nee dat is alleen eens in de zoveel tijd hier. Toen we na de lunch verder gingen werken, hoorde ik even wat gepiep, en daarna zag ik iets kleins wegrennen. Ik had al eerder wat zien wegrennen in het begin van deze dag, maar nu zag ik het wat beter. Volgens Sam leven hier woelmuizen, maar je moet ze niet oppakken. Het enige wapen van een knaagdier om zich te beschermen is zijn gebit en die gebruiken ze als het nodig is om ook zich vrij te bijten uit de jager. En Sam heeft het kunnen weten. Niet vandaag maar een andere keer heeft hij er een opgepakt en dat heeft hij geweten. De Microtinea zijn een scherpe tandbezitter, hij beet zo in Sam’s vinger. Ik heb ze alleen voorbij zien scheuren.
Sam ging nog kijken met Adam en Marion of er langs het water wat reuzenbalsemiek groeide, dat deed het inderdaad. Adam heeft er een paar gezien en heeft Sam het gewezen vanaf de brug. Ik ben zelf nog even gaan lopen en fotografeerde een vlinder. Die ik niet lang geleden heb kunnen determineren het is de Argus vlinder (Wall Brown/ Lariommata megero). Niet erg later gingen we naar de bus toe en onderweg naar huis. Voor de deur afgezet en Kelly heeft een wasje gedaan waarbij ze mijn zwart ook heeft gewassen. Een aflevering van een serie gekeken en strakjes lekker smullen van rijst.
Een bericht van school heeft ons een beetje zorgen doen geven. Het ging over het fonds dat ons wellicht (een deel) van onze kosten terug betaald. Zij geven het geld terug dat noodzakelijk is besteed, denk bijvoorbeeld aan huur en boodschappen, maar dingen die zij niet op bonnetjes willen zien zijn alcohol, tabak (dat Kelly en ik niet hebben gekocht) en drank. (Een drankje zo nu en dan kan toch geen kwaad.) Maar al de dingen die niet noodzakelijk zijn en we toch hebben gekocht hebben we op de bonnetjes staan. Die bonnetjes wil het fonds niet hebben, dan keren ze het niet uit. Om drank door te strepen op de bonnetjes is ook niet een goede oplossing dan kan je frauderen met je uitgave. Met alle rust en vriendschappelijkheid heeft Kelly een bericht terug gestuurd of de coach er een oplossing voor kan bedenken, want hoe lossen we dit nu op?
Cheers Wouter.