Naar het kasteel

De eerste echte toeristische dag voor Charlotte en mij is vandaag van start gegaan. En wat wou ze doen. Naar haar Square naambordje gaan om daar een foto van te maken en een naar Edinburgh Kasteel. Dus daar gingen we vandaag voor. Een rustig dagje, zoals het allemaal begon. Eerst nog het verslag van gisteren typen en dan door naar Edinburgh. Mooie planning voor een dagje.
Het verslag getypt. Ik wist het natuurlijk minder goed dan gisteren wat er allemaal is afgespeeld maar door de notities in het notitieboekje kon ik er nog wel een verhaal om knopen. Rond de 1000 worden gebruikt. Opgeslagen, gekopieerd naar Waarbenjij.nu en dan delen op Facebook. Computer afsluiten en omdat Charlotte aan het downloaden is heb ik mijn laptop opgeruimd zodat Kelly mijn stoel en plek kon gebruiken voor de laptop. Dat pakte niet helemaal uit. Ze heeft de lege plek rechts laten liggen. (Want daar zit ik altijd.) En heeft Charlotte’s laptop naar links geschoven, wel in de stroomvoorziening gelaten dus dat was minder erg. Enige consequentie, Charlotte moet wat langer wachten totdat haar downloads klaar zijn. Geen nood dus.
In de bus werd Charlotte eventjes niet lekker, maar toen er een raampje open werd gezet , ging het wat beter. En de buitenlucht heeft haar doen genezen. Ik heb Charlotte aangeboden om wat chocolade bij Thorntons te kopen die over een week sluit en al een poos met kortingen klanten trekt om de boel leeg te krijgen. Zij mocht kiezen wat ze wou delen en ik betaalde. Ze ging voor chocolaatjes met karamel, beetje hard. We liepen langs HVM. Ik wou Charlotte de t-shirts van Family Guy laten zien. Maar ik heb niks gekocht. De collectie van Avengers shirts heeft haar aandacht getrokken en ze heeft er naar zitten te kijken. Langs de kassa en gebladerd door Superheroes vs Supervillains en vice versa. Je kan het boek namelijk omdraaien zodat je bij de slechterikken komt of bij de helden. Jammer dat er geen illustraties in zitten. Dat zou het voor mij wat meer aantrekkelijker gemaakt. We gingen , zoals ze had aangegeven graag te willen, langs Charlotte Square. Daar een drietal foto’s gemaakt met haar camera. Doorgelopen langs Charlotte Baptist Chapel. Dat een gebouw was, anders dan ik had verwacht. Langs Rose Street door naar de Royal Mile op naar het kasteel.
Bij het kasteel stond een grote tribune, ik denk dat het voor de Royal Military Tattoo is maar het kan ook voor the Fringe zijn. Dan zijn ze wel een maand te vroeg met opbouwen. Ik heb geen idee waarvoor het er staat of moet het nog worden afgebroken van de Olympische Fakkel? Voordat we bij de poort kwamen werd ons gevraagd of we al kaartjes hadden. Die hadden we niet. Blijf dan aan de rechterkant van het pad dan kom je bij de rij uit voor de kassa. Er waren een goed aantal kassa’s open en ook nog een goede rij wachtende voor ons. We kwamen aan beurt en betaalde apart. Charlotte wou eerst voor een audiogids gaan maar ik niet. Er waren wel rondleidingen om de zoveel tijd. Ik ben liever van het zelf lopen, maar als ze het wil ben ik bereid om mee te doen. Eventjes naar de wc en we konden beginnen. Twee minuten gestaan bij een groepje dat door een man werd voorgelicht over de bloedslijn van het koninklijke huis. Hij was geen werknemer van het kasteel. Want die lopen in rode jassen van Edinburgh Kasteel. Dus dat was voor mij eventjes een grens. Een privérondleiding of is het iemand die er gewoon veel van weet. De groep loste op. En we liepen op eigen tempo door.
Naar het ene gebouw naar eht andere gebouw, maar ik had het meeste al eens eerder gezien. Charlotte trouwens ook maar dat is enkele jaren geleden. Ik hield mij meer bezig met het maken van foto’s van Charlotte. Die er gelukkig geen probleem had. We hebben alles gezien en zelfs de One O’Clock gun horen afgaan. Dat gaf een knal. Iedereen stond er rond om, foto’s of filmpjes te maken. Dat was ons niet gelukt, ik had tenminste een foto gemaakt van de menigte die erom heen staat. Iemand gebruikte een iPod om het vast te leggen. Schat weet je hoe laat het is? De knal had haar eventjes doof gemaakt. Grapte ze.
Het was in het Scottish Memorial Monument, met lijsten van overleden soldaten die Schotland en Groot Brittannië hebben gediend en het niet meer hebben gered. Als ik over soldaten ga beginnen, dan ga ik eventjes daarover door. Er was ook een tentoonstelling van protheses. Een soldaat was verwond aan zijn been en arm. Die heeft hij later moeten amputeren. Doordat hij wist hoe hij zelf zich moest verbinden. De artsen waren onder de indruk van zijn prestatie aangezien het verloren bloed. Nu leeft hij met meerdere protheses. Eentje voor zijn arm en eentje voor zijn been. Gelukkig, voor hem, heeft hij de lichamelijke scharnieren nog wel, de elleboog en de knie. Hij verteld over de prestatie die hij kan doen door middel van zijn protheses en dat de grenzen van onmogelijk en mogelijk vooral in je gedachtes zit. Erg interessant om de voortgang in protheses te zien vanuit een van de eerste naar de modernere. Goed terug naar het punt waar ik van af dreef. In het Memorial Museum mag je geen telefoon hebben. Normaliter heeft niemand mij nodig dus ik liet hem aan staan. Een halfuurtje dat ik binnen was, kreeg ik een bericht. Het was Kelly die zich afvroeg waar we waren. Toen ik dat had beantwoord vroeg ze zich af of we zin hadden om vanavond Haggis te eten. Waarom niet, voor mij hebben ze vegetarische haggis ontwikkeld. Dus zo meteen aan de haggis.
Bij de cadeau winkel nog gekeken en nog wat laten liggen. Niks gehaald, doorgelopen naar de bushalte en ondertussen gestopt bij een straatartiest die met fakkels speelde en op het punt stond om een zwaard in te slikken. Charlotte vond hem iets te veel te praten dus we gingen door naar de bus. Langs Forbidden Planet, gekeken naar de spullen die ze hadden hangen. Ik dacht dat Top Trumps ook een versie hadden gemaakt van een van onze series, maar die heb ik niet gezien. De laatste chocolaatjes gegeten en thuis gekomen. Voor Kelly hadden we de laatste twee TimTams overgelaten die ze heeft gegeten nadat we het vertelden. Ze vertelde mij dat Rachael een afscheidscadeautje had gekocht voor me. Een aardwerk varkentje, omdat ik bij Yetholm zo weg was van de ruwharige biggetjes die op de boerderij liepen. Dank je Rachael, die zet ik thuis mooi in zicht. Zodat ik iets heb om aan Schotland terug te denken.
Cheers Wouter.